Эйнік
Эйнік — мужчынскае імя і вытворнае ад яго прозьвішча.
| Эйнік лац. Ejnik | |
| Einicke | |
| Паходжаньне | |
|---|---|
| Мова(-ы) | германскія |
| Утворанае ад | Eino + суфікс з элемэнтам -к- (-k-) |
| Зьвязаныя артыкулы | |
| якія пачынаюцца з «Эйнік» | |
Паходжаньне
рэдагавацьЭйніка (Einicke) — імя германскага паходжаньня[1]. Іменная аснова -эйх- (-эй-) / эйн- (айн-) адпавядае аснове ег- (аг-, ек-) / егін- (агін-) (утварылася ў выніку пераходу g' > j[2]) і паходзіць ад гоцкага agi 'лязо, булат, меч'[3].
У Прусіі бытавала імя Aynike / Eynike (1419 год)[4].
Варыянты імя ў гістарычных крыніцах: в Промядеве чотыри чоловеки… а Рупеика Еиниковича (14 кастрычніка 1502 году)[5]; Бортъко Ейникович (1537 год)[6]; Eynik (1772 год)[7].
Носьбіты
рэдагавацьЭйнікі[8] (Ejnik) гербаў Пабог і Порай — літоўскі шляхецкі род зь Вільні[9].
Эйніхі (Eynich) — літоўскі шляхецкі род зь Вільні[10].
Глядзіце таксама
рэдагавацьКрыніцы
рэдагаваць- ^ Heintze A. Die deutschen Familien-Namen, geschichtlich, geographisch, sprachlich. — Halle, 1903. S. 97.
- ^ Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. T. 5: Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego. — Kraków, 1997. S. 39.
- ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 19.
- ^ Trautmann R. Die altpreußischen Personennamen. — Göttingen, 1925. S. 11, 27.
- ^ Lietuvos Metrika. Knyga 6 (1494—1506). — Vilnius, 2007. P. 287.
- ^ Mackavičius A. Žemaitijos valsčių surašymas 1537—1538 m. — Vilnius, 2003. P. 95.
- ^ Antroponimia Polski od XVI do końca XVIII wieku. T. 1: A—G. — Kraków, 2007. S. 428.
- ^ Сьпіс шляхецкіх родаў, прозьвішчы якіх пачынаюцца на Э, Згуртаваньне беларускай шляхты
- ^ Malewski Cz. Rodziny szlacheckie na Litwie w XIX wieku. — Warszawa, 2016. S. 479.
- ^ Malewski Cz. Rodziny szlacheckie na Litwie w XIX wieku. — Warszawa, 2016. S. 481.