Эймонцішкі
Эймонцішкі (лет. Eimantiškis) — вёска ў Летуве, каля ракі Сьвятой. Уваходзяць у склад Жмуйдкаўскага староства Вількамірскага раёну Віленскага павету.
| Эймонцішкі лац. Ejmonciški | |
| лет. Eimantiškis | |
| Краіна: | Летува |
| Павет: | Віленскі |
| Раён: | Вількамірскі |
| Насельніцтва: |
|
| Часавы пас: | UTC+2 |
| летні час: | UTC+3 |
| Геаграфічныя каардынаты: | 55°18′50″ пн. ш. 24°54′22″ у. д. / 55.31389° пн. ш. 24.90611° у. д.Каардынаты: 55°18′50″ пн. ш. 24°54′22″ у. д. / 55.31389° пн. ш. 24.90611° у. д. |
Эймонцішкі на мапе Летувы   Эймонцішкі | |
Назва
рэдагавацьЭймунт (Eimunt, Eymunt) — імя германскага паходжаньня[1].
Яшчэ этнограф і мовазнаўца Яўхім Карскі зьвяртаў увагу на тое, што ў латыскай Курляндыі, «большасьць беларускіх населеных месцаў заканчваюцца на -ішкі»[2], пазьней у рэчышчы палітыкі летувізацыі падобныя тапонімы на -ішкі азначылі як «гістарычна балтыйскія» і нават «тыпова летувіскія»[3]. Тым часам менскі дасьледнік Алёхна Дайліда зазначае, што «ва ўсходнегерманскіх мовах быў пашыраны суфікс -isk-: такім парадкам, так менаваная «лінія Сафарэвіча» (мяжа перавагі паселішчаў з назовамі на -ішкі ў Панямоньні) не абавязкова зьнітаваная з балтамі»[4].
Гісторыя
рэдагавацьУ XIX ст. Эймонцішкі ўваходзілі ў склад Вількамірскага павету Ковенскай губэрні[5].
Насельніцтва
рэдагаваць- 1902 год — 17 чалавек у двух фальварках Эймонцішках і 9 чалавек у засьценку Эймонцішках[6]
Крыніцы
рэдагаваць- ^ Naumann H. Altnordische Namenstudien. — Berlin, 1912. S. 54.
- ^ Карский Е. Ф. Белорусы. Т. 1. — Минск, 2006. С. 559.
- ^ Зайкоўскі Э. Балты цэнтральнай і ўсходняй Беларусі ў сярэднявеччы // Спадчына. № 1, 1999. С. 61—72.
- ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 31.
- ^ Słownik geograficzny... T. II. — Warszawa, 1881. S. 318.
- ^ Алфавитный список населенных мест Ковенской губернии. — Ковна, 1903. С. 147.