Суфікс

Су́фікс (па-лацінску: Suffixus «прымацаваны») у лінгвістыцы — посткаранёвая марфэма, якая служыць для ўтварэньня новых словаў або граматычных формаў. Далучаецца да кораня ці да іншага суфіксу. Значэньне слова пры наяўнасьці некалькіх суфіксаў выводзіцца з апошняга суфіксу. Пасьля суфіксаў могуць стаяць канчаткі і постфіксы. Суфіксамі закрываецца аснова слова.

Асаблівасьці суфіксаў

• Далучаюцца толькі да асновы слова.
• Далучаюцца да асновы слова і пераводзяць вытворнае слова ў разрад іншай часьціны мовы, радзей пакідаюць у межах той жа часьціны мовы.
• Для кожнай часьціны мовы характэрны корпус суфіксальных марфэмаў.

Віды суфіксаў

Паводле значэньня і функцый

• Словаўтваральныя (дэрывацыйныя).
• Словазьменныя (рэляцыйныя).

Паводле паходжаньня

• Спрадвечнабеларускія.
• Запазычаныя.

Паводле фанэмнага складу

• Монафанэмныя (складаюцца з адной фанэмы).
• Поліфанэмныя (складаюцца з 2 і болей фанэмаў).

Паводле фанэмнай структуры

Паводле пачатковага гуку:

• Прыкрытыя (пачынаюцца з зычнага гуку).
• Непрыкрытыя (пачынаюцца з галоснага гуку).

Паводле канцавога гуку:

• Закрытыя (заканчваюцца на зычны гук).
• Адкрытыя (заканчваюцца на галосны гук).

Літаратура

• Беларуская граматыка: У 2 ч. — Мінск: Навука і тэхніка. — Ч. 1. Фаналогія Арфаэпія. Марфалогія. Словаўтварэнне. Націск, 1985.
• Шакун Л. М. Словаўтварэнне. Мінск: Вышэйшая школа, 1978.
• Шуба П. П. Сучасная беларуская мова. Марфаналогія. Марфалогія. Мінск, 1987.