Улеб
Улеб — мужчынскае імя, вытворнае ад паўночнагерманскага (скандынаўскага) імя Олаф (Олаў, Улаф).
| Улеб лац. Uleb | |
| Uleifr | |
| Паходжаньне | |
|---|---|
| Мова(-ы) | германскія |
| Утворанае ад | Ano + Leifi |
| Іншыя формы | |
| Варыянт(ы) | Олаф |
| Вытворныя формы | Аліхвер |
| Зьвязаныя артыкулы | |
| якія пачынаюцца з «Улеб» | |
Паходжаньне рэдагаваць
- Асноўны артыкул: Імёны ліцьвінаў
Улеб — усходнеславянская форма паўночнагерманскага імя Óleifr (Uleifr, *AnulaiƀaR[1][2])[3]. Іменная аснова ан- (эн-) (імёны ліцьвінаў Энель, Янвін, Ангот; германскія імёны Enilo, Anoin, Angodus) паходзіць ад гоцкага *ana[4], стараверхненямецкага ano 'дзед, продак'[5], а аснова -леб- (-лейб-, -лейф-) (імя ліцьвінаў Глеб; германскае імя Gudleifr) — ад гоцкага laiba 'заставацца'[6], стараісьляндзкага leifr 'нашчадак'[7][8].
Варыянты імя ў гістарычных крыніцах: Мы от рода Рускаго, съли и гостье: Иворъ солъ Игоревъ великаго князя Рускаго… Оулебъ Володиславль… жены Улебле… купець… Олебъ (Аповесьць мінулых часоў)[9]; Милошу Влебовичу озеро Переросли, што при Жикгимонъте держалъ (9 лістапада 1449 году)[10]; imści panu Oleffowi kapitan-leytnantowi regimentu mego pieszego (20 красавіка 1719 году)[11].
Носьбіты рэдагаваць
- Улеб Ігаравіч († 971) — меркаваны сын кіеўскага князя Ігара Рурыкавіча
- Улеб Рагнвальдсон († па 1032) — сын Рагнвальда Ульфсона, пасадніка ў Ладазе
- Мілаш Улебавіч — літоўскі баярын, які ўпамінаецца ў 1449 годзе
Крыніцы рэдагаваць
- ^ Kruken K., Stemshaug O. Norsk Personnamnleksikon. — Det Norske Samlaget, 1995.
- ^ *AnulaiƀaR, Nordic Names
- ^ Гиппиус А. А. Скандинавский след в истории новгородского боярства (имя посадника Якуна из рода Гюрятиничей—Роговичей) // Slavica Helsingiensia. № 27, 2006. C. 96.
- ^ A // Köbler G. Gotisches Wörterbuch. 4. Aufl, 2014.
- ^ Morlet M.-T. Les noms de personne sur le territoire de l’ancienne Gaule du VIe au XIIe siècle. T. I: Les noms issus du germanique continental et les créations gallo-germaniques. — Paris, 1971. P. 35.
- ^ Morlet M.-T. Les noms de personne sur le territoire de l’ancienne Gaule du VIe au XIIe siècle. T. I: Les noms issus du germanique continental et les créations gallo-germaniques. — Paris, 1971. P. 156.
- ^ Kruken K., Stemshaug O. Norsk Personnamnleksikon. — Det Norske Samlaget, 1995.
- ^ Leifr, Nordic Names
- ^ Договор между Русью и Византией (944/945), Fontes historiae Magni Ducatus Lithuaniae
- ^ Lietuvos Metrika. Knyga 3 (1440—1498). — Vilnius, 1998. P. 20.
- ^ Акты издаваемые Виленской археографической комиссией. Т. 5. — Вильна, 1871. С. 260.