Сьвентагал
Сьвентагал, Зьвінгель (Жвінгель) — мужчынскае імя і вытворнае ад яго прозьвішча.
| Сьвентагал лац. Śvientagał / Śvientahał | |
| Паходжаньне | |
|---|---|
| Мова(-ы) | германскія |
| Утворанае ад | Suint + Galo |
| Іншыя формы | |
| Варыянт(ы) | Зьвінгель, Жвінгель |
| Зьвязаныя імёны | Galsuintha |
| Зьвязаныя артыкулы | |
| якія пачынаюцца з «Сьвентагал» | |
Паходжаньне
рэдагавацьГалсьвінта або Гельсьвінт (Galsuintha, Gelsuint) — імя германскага паходжаньня[1]. Іменная аснова -сьвінд- (-сьвент-, -сьвіт-) (імёны ліцьвінаў Сьвінцейка, Швендэр, Сьвентальд; германскія імёны Schwindtke, Schwender, Switald) паходзіць ад гоцкага swinþs 'моцны, магутны'[2], а аснова -гайл- (-гал-, -гел-) (імёны ліцьвінаў Відзігайла, Інгела, Монтгайла; германскія імёны Widigail, Ingeila, Montigel) — ад гоцкага і бургундзкага gails 'жвавы, свавольны, ганарысты'[3]. Адзначалася старажытнае германскае імя Swithgils (Swith-gils)[4][a].
Варыянты імя ў гістарычных крыніцах: rozdawanie tego zasćiankv od dwv pol tego sioła y od zasćiankv, ktory został kv Zwingielęm, rozdawano tym sposobęm, iako y włoki (12 кастрычніка 1561 году)[6]; listy boyar Swiętogałow (12 траўня 1582 году)[7]; Andrzey Żwingielewicz (1667 год)[8].
Носьбіты
рэдагаваць- Сьвентагалы — літоўскія баяры, якія ўпамінаюцца ў 1582 годзе
Глядзіце таксама
рэдагавацьЗаўвагі
рэдагаваць- ^ Паводле гэтага ж выданьня: Gilswith < Gelesuintha[5]
Крыніцы
рэдагаваць- ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 569.
- ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 18.
- ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 17.
- ^ Searle W. G. Onomasticon anglo-saxonicum. — Cambrigde, 1897. P. 437.
- ^ Searle W. G. Onomasticon anglo-saxonicum. — Cambrigde, 1897. P. 556.
- ^ Istorijos archyvas. T. 1: XVI amžiaus Lietuvos inventoriai. — Kaunas, 1934. P. 620.
- ^ Акты издаваемые Виленской археографической комиссией. Т. 14. — Вильна, 1887. S. 265.
- ^ Błaszczyk G. Herbarz szlachty żmudzkiej. T. 6. — Warszawa, 2016. S. 418.