Мікалай Лапіцкі: розьніца паміж вэрсіямі
Stary Jolup (гутаркі | унёсак) Створана старонка са зьместам '{{Асоба |імя = Мікалай Лапіцкі |арыгінал імя = |партрэт = Lapicki.jp...' |
(Розьніцы няма)
|
Вэрсія ад 00:06, 19 сьнежня 2012
Мікалай Лапіцкі (30 лістапада 1907, в. Грэлікі, Вілейскі павет - 8 жніўня 1976, Беларускі адпачынкавы цэнтар “Бэлэр-Менск”, штат Нью-Ёрк, ЗША) - беларускі царкоўны дзеяч.
Мікалай Лапіцкі | |
Род дзейнасьці | сьвятар, рэлігійны і грамадзкі дзеяч |
---|---|
Дата нараджэньня | 30 лістапада 1907 (116 гадоў) |
Месца нараджэньня | в. Грэлікі, Вілейскі павет |
Дата сьмерці | 1 (8) жніўня 1976 |
Месца сьмерці | Беларускі адпачынкавы цэнтар “Бэлэр-Менск”, штат Нью-Ёрк, ЗША |
Месца пахаваньня | |
Месца вучобы | |
Месца працы | |
Бацька | Сцяпан Грышкевіч[d] |
Пад час першай сусьветнай вайны - з бацькамі ў бежанстве. Па вяртаніні ў 1918 годзе распачаў вучобу ў расейскай прыватнай гімназіі ў Вялейцы. Пасьля двух гадоў навукі перайшоў у пятую клясу Віленскай духоўнай праваслаўнай сэмінарыі. У часе вучобы ў сэмінарыі захапіўся творчасьцю Зьмітрака Бядулі, асобныя творы якога, як напрыклад, апавяданьне “Малітва малога Габрусіка”, ведаў на памяць[1].
У травені 1930 году скончыў Віленскую духоўную сэмінарыю. Далейшую навуку прадоўжыў на факультэце праваслаўнага багаслоўя Варшаўскага ўнівэрсыгэту. У ліпені 1934-га, атрымаўшы дыплём, ён быў рукапакладзены ў сьвятарскі сан і прызначаны на прыход у павятовыя Ашмяны. Бліскуча абараніў магістарскую працу на тэму “Праваслаўе ў Вялікім Княстве Літоўскім з часоў панаваньня Ўладыслава Ягайлы”[2].
12 ліпеня 1932 году ажаніўся з Валянцінай Трафімюк, дачкой багатага землеўладальніка зь Беласточчыны.
За беларускую мову і патрыятычныя казаньні быў пераведзены ў глухую вёску Сьцяфанпольле на Дзісеншчыне.
У гады Другой сусьветнай вайны займаецца пошукам і вызваленьнем з канцлягераў ваеннапалонных беларусаў, сам трапляе ў рукі нямецкай Службы Бясьпекі, а вярнуўшыся на волю, пераязджае ў Менск.
Удзельнік усебеларускага царкоўнага сабору ў 1942 годзе на якім было абвешчана стварэньне Беларускай Аўтакефальнай Царквы. Прызначаны настаяцелем менскай Чыгуначнай царквы.
З 1944 г. у эміграцыі. У 1946-м разам зь Беларускім царкоўным камітэтам склікаў у Рэгенсбургу зьезд духавенства і вернікаў з заходніх акупацыйных зонаў Нямеччыны. Зьезд катэгарычна выступіў супроць уваходу беларускіх япіскапаў у склад Расейскай зарубежнай царквы.
Пасьля пераезду ў ЗША - настаяцель прыходу сьв. Еўфрасіньні Полацкай у Саўт-Рывэры, штат Нью-Джэрзі. Стварае пры царкве школу беларусазнаўства, выдае часопіс “Царкоўны Сьветач”..
Цягам некалькіх гадоў у дзень абвяшчэньня незалежнасьці БНР чытаў у Кангрэсе ЗША прысьвечаную гэтай падзеі малітву.
Раптоўна памёр 8 жніўня 1976 году ў Беларускім Адпачынкавым Цэнтры „Бэлэр-Менск" каля мясцовасьці Глен Спэй у штаце Нью Ёрк. Пахаваны на беларускіх могілках у Саўт-Рывэры.
Крыніцы
- ^ ПРАДМОВА (А. МІКАЛАЙ ЛАПІЦКІ), Юры Гарбінскі
- ^ Імёны Свабоды: Мікалай Лапіцкі