Скаўдвілі
Ска́ўдвілі (лет. Skaudvilė) — места ў Летуве, на рацэ Анчы. Уваходзяць у склад Таўроскага раёну Таўроскага павету. Насельніцтва на 2020 год — 1422 чалавекі. Знаходзяцца за 26 км ад Таўрогаў.
| Скаўдвілі лац. Skaŭdvili | |||||
| лет. Skaudvilė | |||||
| |||||
| |||||
| Першыя згадкі: | 1760 | ||||
| Горад з: | 1950 | ||||
| Краіна: | Летува | ||||
| Павет: | Таўроскі | ||||
| Плошча: |
| ||||
| Вышыня: | 103 м н. у. м. | ||||
| Насельніцтва: | 1464 чал. (2018) | ||||
| Часавы пас: | UTC+2 | ||||
| летні час: | UTC+3 | ||||
| Тэлефонны код: | 446 | ||||
| Паштовы індэкс: | LT-5915 | ||||
| Геаграфічныя каардынаты: | 55°24′27″ пн. ш. 22°34′57″ у. д. / 55.4075° пн. ш. 22.5825° у. д.Каардынаты: 55°24′27″ пн. ш. 22°34′57″ у. д. / 55.4075° пн. ш. 22.5825° у. д. | ||||
Скаўдвілі на мапе Летувы   Скаўдвілі | |||||
 Галерэя здымкаў у Вікісховішчы
| |||||
Скаўдвілі — даўняе мястэчка гістарычнай Жамойці.
Назва
рэдагавацьСкулд (Sculd) і Віла (Wilo) — імёны германскага паходжаньня[1]. Іменная аснова -скулд- (-сколд-) (імёны ліцьвінаў Скаўгард, Ясколд; германскія імёны Skowgard, Hoskoldr) паходзіць ад стараісьляндзкага skuld 'доўг', skyldr 'прывязаны, абавязаны'[2][3] або skjǫldr 'шчыт'[4][5], а аснова -віл- (імёны ліцьвінаў Вільбут, Вільгейда, Мунтвіл; германскія імёны Willebut, Williheid, Muntwil) — ад гоцкага wilja 'воля'[6].
Гісторыя
рэдагавацьУпершыню Скаўдвілі ўпамінаюцца ў 1760 годзе. У гэты час імі валодалі Місевічы. У 1797 годзе Ігнацы Міцэвіч заснаваў тут драўляны касьцёл. Драўляную званіцу збудавалі ў 1823 годзе. У 1827 годзе ў Скаўдвілях збудавалі лютэранскі збор.
У 1950 годзе Скаўдвілі атрымалі статус места.
Крыніцы
рэдагаваць- ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 1309, 1591.
- ^ Heggstad L., Hødnebø F., Simensen E. Norrøn Ordbok. — Oslo, 1997.
- ^ SKULD, Nordic Names
- ^ Kruken K., Stemshaug O. Norsk Personnamnleksikon. — Det Norske Samlaget, 1995.
- ^ SKJÖLD, Nordic Names
- ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 17.