Сацыял-дэмакратычная партыя Аўстрыі

аўстрыйская палітычная партыя

Сацыял-дэмакратычная партыя Аўстрыі (па-нямецку: Sozialdemokratische Partei Österreichs) — сацыяльна-дэмакратычная[2][3][4] палітычная партыя ў Аўстрыі. Заснаваная ў 1889 годзе, што робіць яе найстарэйшай існай палітычнай партыяй краіны. Поруч Аўстрыйскай народнай партыяй (АНП) лічыцца адной зь дзьвюх традыцыйных партыяў Аўстрыі. Паводле палітычнага спэктру схіляецца да левацэнтрызму[5][6]. Зь лістападу 2018 году партыю ачольвае Памэла Рэндзі-Вагнэр. Партыя мае праэўрапейскія погляды.

Сацыял-дэмакратычная партыя Аўстрыі
па-нямецку: Sozialdemokratische Partei Österreichs
Выява лягатыпу
Лідэр партыі Andreas Babler[d][1]
Заснавальнік Віктар Адлер[d]
Дата заснаваньня 30 сьнежня 1888
Штаб-кватэра
Ідэалёгія сацыял-дэмакратыя[d] і аўстрамарксізм[d]
Моладзевая арганізацыя Маладыя сацыялісты Аўстрыі[d]
Колькасьць 180 000
Афіцыйны сайт spoe.at (ням.)

Партыя была другой паводле велічыні партыяй у Імпэрскай раде Аўстра-Вугоршчыны з 1890-х па 1910-я гады. Па Першай сусьветнай вайне яна ненадоўга была кіроўнай у першай аўстрыйскай рэспубліцы, але пасьля перайшла ў апазыцыю. Партыя была забароненае ў 1934 годзе па грамадзянскай вайне ў Аўстрыі і ў такім стане знаходзіла на працягу ўсяго часу існаваньня аўстрафашызму і нацысцкага пэрыяду. Пасьля паразы Нямеччыны ў Другой сусьветнай вайне і аднаўленьне незалежнасьці Аўстрыі партыя таксама была пераўтвораная, але лічылася малодшым партнэрам і кіравалася малодшым партнэрам Аўстрыйскай народнай партыі да 1966 году. У 1970 годзе СДП сталася найвялікшай партыя краіны, тройчы запар здабываюся большасьць на парлямэнцкіх выбарах у 1971, 1975 і 1979 гадах. З 1987 па 2000 гады СДП ачольвала вялікую кааліцыю, перш чым павярнулася ў апазыцыю ўпершыню за 30 гадоў. Партыя зноўку стала кіроўнай з 2007 па 2017 гады. З 2017 году асноўным канкурэнтам партыі ёсьць АНП.

Крыніцы рэдагаваць

  1. ^ https://ots.at/presseaussendung/OTS_20230605_OTS0143
  2. ^ Dimitri Almeida (27.04.2012). «The Impact of European Integration on Political Parties: Beyond the Permissive Consensus». CRC Press. — С. 71. — ISBN 978-1-136-34039-0.
  3. ^ «Parties and Elections in Europe». Parties and Elections.
  4. ^ Bale, Tim (2021). «Riding the populist wave: Europe’s mainstream right in crisis». Cristóbal Rovira Kaltwasser. Cambridge, United Kingdom: Cambridge University Press. — С. 35. — ISBN 978-1-009-00686-6.
  5. ^ Connolly, Kate; Oltermann, Philip; Henley, Jon (23.05.2016). «Austria elects Green candidate as president in narrow defeat for far right». The Guardian.
  6. ^ «The Latest: Election tally shows Austria turning right». The Washington Times.

Вонкавыя спасылкі рэдагаваць