Пенікі

Пе́нікі (па-расейску: Пеники, па-фінску: Penikkala) — вёска ў Ламаносаўскім раёне Ленінградзкай вобласьці, адміністрацыйны цэнтар Пенікаўскага сельскага паселішча Расеі.

Пенікі
рас. Пеники
Дата заснаваньня:	1817
Краіна:	Расея
Суб’ект фэдэрацыі:	Ленінградзкая вобласьць
Раён:	Ламаносаўскі
Насельніцтва:	▲1504 чал. (2017)
Тэлефонны код:	8137654
Паштовы індэкс:	188530
Геаграфічныя каардынаты:	59°55′1″ пн. ш. 29°38′31″ у. д.
Пенікі на мапе Расеі Пенікі
Галерэя здымкаў у Вікісховішчы

Назва

Вядомая з 19 стагодзьдзі, захаваліся апісаньні мясцовай беднаты і перакупніцтва мясцовага папа часоў адмены прыгоннага права ў Расейскай імпэрыі.

У гэты час тут і зьявілася сядзіба, уладальнік якой займаўся разьвядзеньнем ганчакоў сабак, продажам шчанюкоў, адкуль і пайшла назва вёскі. Фінскія назву вёскі, якія выкарыстоўваліся фіны-інгерманландцы — Penikkala, адбываюцца ад фін. ‘penikka’ — «шчаня» (pl. «шчанюкі» — ‘penikat’).

Гісторыя

Плян вёскі Пенікі. 1885 г.

Плян вёскі Пенікі. 1939 г.

Каб паклясьці канец расейска-шведзкай вайне 1613—1617 гадоў, Расея ў 1617 годзе заключыла Сталбоўскі мірны дагавор, і была вымушана саступіць шведам частку Наўгародзкіх зямель. Так, тэрыторыя Ламаносаўскага раёна Ленінградзкай вобласьці (уключаючы тэрыторыю сучасных Пенікав) была ўласнасьцю Швэцыі (у складзе гістарычнага рэгіёну Інгерманландія) у пэрыяд 1617—1721 гадоў.

Вёска Пенікі паказана на Семітопографіческой карце акружнасьці Санкт-Пецярбурга й Карэльскі пярэсмыка 1810 году.

На «Тапаграфічнай карце навакольля Санкт-Пецярбурга» Ваенна-тапаграфічнага дэпо Галоўнага штаба 1817 году, згаданая вёска Пенікі з 16 двароў.

Вёска Пенікі з 16 двароў, згадваецца й на «Тапаграфічнай карце навакольлі Санкт-Пецярбурга» Ф. Ф. Шуберта 1831 году.

ПЕНІКІ — вёска належыць Ўладару Вялікаму Князю Міхаілу Паўлавічу, лік жыхары па рэвізыі: 44 м. п., 48 ж. п. (1838 год).

У тлумачальны тэкст да этнаграфічнай карце Санкт-Пецярбургскай губерні П. І. Кёппен 1849 году яна запісаная, як вёска Penikkala (Пеннікі, Пенікі) і пазначаны колькасьць яе жыхароў на 1848 год: інгерманландцы-эурямёйсет — 11 м. п., 15 ж. п, інгерманландцы-савакоты — 16 м. п., 17 ж. п., іжорцы — 32 м. п., 33 ж. п., 124 ўсяго чалавека.

ПЕНІКІ — вёска Ораніенбаумскага Палацавага Праўленьня, па прасёлкавай дарозе, лік двароў — 17, лік душ — 67 м. п. (1856 г.)

У 1860 годзе вёска Пеннікі налічвала 25 двароў.

ПЕННІКІ — вёска Ораніенбаумскага палацавага ведамства пры калодзежах, зь левага боку прыморскага прасёлкавай гасьцінца ў 15 вёрстах ад Петергофа, лік двароў — 25, колькасьць жыхароў: 71 м. п., 72 ж. п.; Сельскае вучылішча. (1862 г.)

На карце 1863 году вёска адзначана, як Пеннікі, а на карце 1925 году ўжо выкарыстоўваецца назва Пенікі.

Згадваецца ў ліку прыходаў вялікаіжорскай Мікалаеўскай царквы ў 1884 годзе..

У 1885 годзе, згодна з карце навакольляў Пецярбурга, вёска налічвала 26 сялянскіх двароў. Зборнік жа Цэнтральнага статыстычнага камітэта апісваў яе так:

ПЕННІКІ — былая ўдзельная вёска, двары — 29, жыхары — 155; валасное праўленьне (да павятовага горада 15 вёрст), крама. У 1 вярсьце — дзьве царквы праваслаўныя й царква каталіцкая. У 2 вёрстах — царква праваслаўная й шпітальныя баракі марскога ведамства. У 9 вёрстах — цагельня. (1885 год).

У 19 стагодзьдзі вёска адміністрацыйна ставілася да Ораніенбаумской воласьці 2-га стану Петергофскага павета Пецярбургскай губерні, у пачатку 20 стагодзьдзя — 3-га стану.

Да 1913 году колькасьць двароў павялічылася да 35.

З 1917 па 1922 год вёска ўваходзіла ў склад Пенікавскага сельсавета Ораніенбаумской воласьці Петергофскага павета.

З 1922 году, у складзе Броньнінскага сельсавета.

З 1923 году, у складзе Гатчынскага павета.

З 1927 году, у складзе Ораніенбаумскага раёна.

У 1928 годзе насельніцтва вёскі Пеннікі складала 253 чалавек.

Па дадзеных 1933 гады, вёска называлася Пеннікі і ў склад уваходзіў Бронінскій сельсавет Ораніенбаумскага раён з цэнтрам у вёсцы Верхняя Бронна.

Па дадзеных 1936 гады, вёска Пеннікі зьяўлялася адміністрацыйным цэнтрам Бронінскага сельсавета, у склад якога ўваходзілі 11 населеных пунктаў, 494 і 10 гаспадаркі калгасаў.

Згодна з тапаграфічнай карце 1939 году вёска налічвала 70 двароў.

Паводле нацыянальнага складу пераважная большасьць насельніцтва вёскі пасьля 1942 году — расейцы. Карэннае насельніцтва — іжорцы й інгерманландцы, былі цалкам асіміляваны ў выніку сталінскіх рэпрэсый і дэпартацый.

З 1963 году, у складзе Гатчынскага раёна.

З 1965 году, ізноў у складзе Ламаносаўскага раёна. У 1965 годзе насельніцтва вёскі Пеннікі складала 360 чалавек.

Па дадзеных 1973 гады ў вёсцы разьмяшчалася цэнтральная сядзіба саўгаса «Пладаягадны».

Па дадзеных 1990 году ў вёсцы Пенікі пражывала 732 чалавек. Вёска зьяўляліся адміністрацыйным цэнтрам Бронінскага сельсавета у які ўваходзіў 20 населеных пунктаў: вёскі Вялікага Канавалава, Бронна, Верхнія Вянкі, Верхнія Бронна, Дубкі, Кабацка, Кузьнецы, Куккузі, Кукушкіна, Лангерева, Лімузі, Малая Іжора, Малае Канавалава, Ніжняя Бронна, Пенікі, Сойкіна, Таменгонт, Ускуля, пасёлак пры станцыі Дубочкі; мястэчка Кардон 4, агульная колькасьць насельніцтва — 1878 чалавек.

У 1997 годзе ў вёсцы Пенікі Бронінскай воласьці пражывалі 1309 чалавек, у 2002 годзе — 1007 чалавек (расейцы — 92%).

У 2007 год у вёсцы Пенікі Пенікавскаго сельскага селішча — 1335 чалавек.

Геаграфія

Вёска знаходзіцца на поўначы раёна каля паўднёвага берага Фінскага заліва, на захад ад горада Ламаносаў і на ўсход ад пасёлка Вялікая Іжора.

Адлегласьць да раённага цэнтра — 9 км.

Адлегласьць да бліжэйшай чыгуначнай станцыі Бронка — 2 км.

Транспарт

У вёсцы ажыцьцяўляецца аўтобусны рух (№ 691 і № 691А). Акрамя аўтобуснага руху, у вёсцы дзейнічае рух маршрутнага таксі К-502 (Ламаносаў → Малая Іжора → Пенікі → Дубкі → Вялікая Іжора).

Па тэрыторыі Пенікавскага сельскага селішча праходзіць частка кальцавой аўтамабільнай дарогі.

Бліжэйшая чыгуначная станцыя — Бронка.

Камунікацыі

У вёсцы даступна два інтэрнэт-правайдэра, якія прадстаўляюць шырокапалосны доступ у Інтэрнэт: Viartcom і Freedom House.

Дэмаграфія

Вонкавыя спасылкі

• Адміністрацыя Пенікаўскага сельскага паселішча