Мейнарышкі
Мейнарышкі (лет. Meinoriškė) — вёска ў Летуве, каля ракі Вырвіты. Уваходзяць у склад Трышкаўскага староства Цельшаўскага раёну Цельшаўскага павету.
| Мейнарышкі лац. Miejnaryški | |
| лет. Meinoriškė | |
| Краіна: | Летува |
| Павет: | Цельшаўскі |
| Раён: | Цельшаўскі |
| Насельніцтва: |
|
| Часавы пас: | UTC+2 |
| летні час: | UTC+3 |
| Геаграфічныя каардынаты: | 56°4′12″ пн. ш. 22°31′55″ у. д. / 56.07° пн. ш. 22.53194° у. д.Каардынаты: 56°4′12″ пн. ш. 22°31′55″ у. д. / 56.07° пн. ш. 22.53194° у. д. |
Мейнарышкі на мапе Летувы   Мейнарышкі | |
Назва
рэдагавацьМэйнар (Meinar) — імя германскага паходжаньня[1].
Яшчэ этнограф і мовазнаўца Яўхім Карскі зьвяртаў увагу на тое, што ў латыскай Курляндыі, «большасьць беларускіх населеных месцаў заканчваюцца на -ішкі»[2], пазьней у рэчышчы палітыкі летувізацыі падобныя тапонімы на -ішкі азначылі як «гістарычна балтыйскія» і нават «тыпова летувіскія»[3]. Тым часам менскі дасьледнік Алёхна Дайліда зазначае, што «ва ўсходнегерманскіх мовах быў пашыраны суфікс -isk-: такім парадкам, так менаваная „лінія Сафарэвіча“ (мяжа перавагі паселішчаў з назовамі на -ішкі ў Панямоньні) не абавязкова зьнітаваная з балтамі»[4].
Насельніцтва
рэдагаваць- 1902 год — 3 чалавекі[5]
Крыніцы
рэдагаваць- ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 1078.
- ^ Карский Е. Ф. Белорусы. Т. 1. — Минск, 2006. С. 559.
- ^ Зайкоўскі Э. Балты цэнтральнай і ўсходняй Беларусі ў сярэднявеччы // Спадчына. № 1, 1999. С. 61—72.
- ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 31.
- ^ Алфавитный список населенных мест Ковенской губернии. — Ковна, 1903. С. 408.