Люценішкі
Люценішкі (лет. Ličiūniškės) — вёска ў Летуве, каля возера Акмянаў. Уваходзяць у склад Высакадворскага староства Троцкага раёну Віленскага павету.
| Люценішкі лац. Lucieniški | |
| лет. Ličiūniškės | |
| Краіна: | Летува |
| Павет: | Віленскі |
| Раён: | Троцкі |
| Насельніцтва: |
|
| Часавы пас: | UTC+2 |
| летні час: | UTC+3 |
| Геаграфічныя каардынаты: | 54°36′7″ пн. ш. 24°33′7″ у. д. / 54.60194° пн. ш. 24.55194° у. д.Каардынаты: 54°36′7″ пн. ш. 24°33′7″ у. д. / 54.60194° пн. ш. 24.55194° у. д. |
Люценішкі на мапе Летувы   Люценішкі | |
Назва
рэдагавацьЛюдзін або Люцін, пазьней Людэн (Liudin, Liutin, Luden) — імя германскага паходжаньня[1][2].
Яшчэ этнограф і мовазнаўца Яўхім Карскі зьвяртаў увагу на тое, што ў латыскай Курляндыі, «большасьць беларускіх населеных месцаў заканчваюцца на -ішкі»[3], пазьней у рэчышчы палітыкі летувізацыі падобныя тапонімы на -ішкі азначылі як «гістарычна балтыйскія» і нават «тыпова летувіскія»[4]. Тым часам менскі дасьледнік Алёхна Дайліда зазначае, што «ва ўсходнегерманскіх мовах быў пашыраны суфікс -isk-: такім парадкам, так менаваная „лінія Сафарэвіча“ (мяжа перавагі паселішчаў з назовамі на -ішкі ў Панямоньні) не абавязкова зьнітаваная з балтамі»[5].
Гісторыя
рэдагавацьУ пачатку XX ст. вёска Люценішкі ўваходзіла ў склад Высакадворскай воласьці Троцкага павету Віленскай губэрні[6]
Насельніцтва
рэдагаваць- 1905 год — 64 чалавекі[7]
Крыніцы
рэдагаваць- ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 1033.
- ^ Reichert H. Die deutschen Familiennamen: nach breslauer quellen des 13. und 14. Jahrhunderts. — Breslau, 1908. S. 54.
- ^ Карский Е. Ф. Белорусы. Т. 1. — Минск, 2006. С. 559.
- ^ Зайкоўскі Э. Балты цэнтральнай і ўсходняй Беларусі ў сярэднявеччы // Спадчына. № 1, 1999. С. 61—72.
- ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 31.
- ^ Słownik geograficzny... T. XV, cz. 2. — Warszawa, 1902. S. 247.
- ^ Виленская губерния: полный список населенных мест со статистическими данными о каждом поселении. — Вильна, 1905. С. 313.