Жыгімонцкая вуліца (Вільня)
Жыгімо́нцкая ву́ліца[a][1] (лет. Žygimantų gatvė) — вуліца ў цэнтральнай частцы Вільні, у Старым Месьце. Працягвае Арсэнальную вуліцу. Праходзіць узьбярэжжам ракі Вяльлі і зьвязвае масты караля Міндоўга і Зялёны. Працягваецца вуліцай Альбэрта Гаштольда.
| Жыгімонцкая лац. Žygimonckaja | |
 | |
 | |
| Агульная інфармацыя | |
|---|---|
| Гістарычны раён | Старое Места |
| Былыя назвы | Сьвіная, Бульвар, Набярэжная Вяльлі, Пажэлы |
| Даўжыня | 700 м |
| Паштовыя індэксы | LT-01102 |
| На мапе | |
| Вуліца Жыгімонцкая ў Вікісховішчы | |
Гісторыя
рэдагавацьСфармавалася ў другой палове XIX ст. пры ўпарадкаваньні набярэжнай Вяльлі. Актыўна забудоўвалася ў канцы XIX — пачатку XX стагодзьдзяў пераважна 3-х і 4-павярховымі дамамі.
Назву Жыгімонцкай атрымала ў міжваенны пэрыяд у гонар каралёў і вялікіх князёў з адпаведным імём (Жыгімонт Стары, Жыгімонт Аўгуст, Жыгімонт Ваза). За савецкім часам вуліцу перайменавалі ў імя Пажэлы.
Агульныя зьвесткі
рэдагавацьДаўжыня вуліцы каля 700 м. Нумарацыя дамоў пачынаецца ад скрыжаваньня з вуліцай Тадэвуша Ўрублеўскага. Ёсьць роварная дарожка.
Зь левага боку адыходзіць вуліца Радзівілаў. Сканчаецца на скрыжаваньні зь Віленскай вуліцай.
Забудова
рэдагаваць
Няцотны бок
рэдагаваць- № 1 (таксама вуліца Тадэвуша Ўрублеўскага, 8) — кутні дом з жоўтай цэглы, у якім месьціцца Бібліятэка Акадэміі навук Летувы імя Ўрублеўскіх[2]. Будаваўся ў 1884—1888 гадох паводле праекту архітэктара Кіпрыяна Мацулевіча.
- № 3 — зімовы палац Тышкевічаў з аранжарэяй. 2-павярховы дом збудавалі ў 1891—1895 гадох паводле праекту К. Мацулевіча.
- № 9 — дом Ігната Парчэўскага. Будаваўся ў 1893—1895 гадох паводле праекту архітэктара Апалінара Мікульскага.
Цотны бок
рэдагаваць- № 2 — 3-павярховы дом, у якім месьціцца Найвышэйшы адміністрацыйны суд Летувы. Збудаваны ў 1892 годзе паводле праекту Канстантына Быкоўскага. Знаходзіўся ў валоданьні Ганны Заячак і Кацярыны Тышкевіча.
- № 4 — дом, збудаваны ў 1886 годзе паводле праекту архітэктара Юльяна Янушэўскага.
- № 10 — дом, збудаваны ў 1911 годзе паводле праекту інжынэра Фёдара Смаргонскага.
Заўвагі
рэдагаваць- ^ таксама Жыгімонтаўская вуліца
Крыніцы
рэдагаваць- ^ Наша Ніва. № 1, 1994. С. 7.
- ^ Лашкевіч К. «Страчаная сталіца». Славутыя віленчукі, якія сімпатызавалі беларускаму адраджэнню, TUT.BY, 28 красавіка 2011.
Літаратура
рэдагаваць- Луцкевіч Л. Вандроўкі па Вільні. — Вільня: Рунь, 1998.— 160 с.: іл. ISBN 9986-9228-2-8.