Жыгелішкі
Жыгелішкі, Жэгелішкі (лет. Žygeliškis) — вёска ў Летуве, каля ракі Аланты. Уваходзяць у склад Аланцкага староства Маляцкага раёну Ўцянскага павету.
| Жыгелішкі лац. Žygieliški | |
| лет. Žygeliškis | |
| Краіна: | Летува |
| Павет: | Уцянскі |
| Раён: | Маляцкі |
| Часавы пас: | UTC+2 |
| летні час: | UTC+3 |
| Геаграфічныя каардынаты: | 55°18′36″ пн. ш. 25°17′24″ у. д. / 55.31° пн. ш. 25.29° у. д.Каардынаты: 55°18′36″ пн. ш. 25°17′24″ у. д. / 55.31° пн. ш. 25.29° у. д. |
Жыгелішкі на мапе Летувы   Жыгелішкі | |
Назва
рэдагавацьСігела, пазьней Зыгель або Зэгель (Sigelo, Sigel, Segel) — імя германскага паходжаньня[1][2].
Яшчэ этнограф і мовазнаўца Яўхім Карскі зьвяртаў увагу на тое, што ў латыскай Курляндыі, «большасьць беларускіх населеных месцаў заканчваюцца на -ішкі»[3], пазьней у рэчышчы палітыкі летувізацыі падобныя тапонімы на -ішкі азначылі як «гістарычна балтыйскія» і нават «тыпова летувіскія»[4]. Тым часам менскі дасьледнік Алёхна Дайліда зазначае, што «ва ўсходнегерманскіх мовах быў пашыраны суфікс -isk-: такім парадкам, так менаваная „лінія Сафарэвіча“ (мяжа перавагі паселішчаў з назовамі на -ішкі ў Панямоньні) не абавязкова зьнітаваная з балтамі»[5].
Гісторыя
рэдагавацьУ XIX ст. Жыгелішкі ўваходзілі ў склад Вількамірскага павету Ковенскай губэрні[6].
Насельніцтва
рэдагаваць- 1902 год — 54 чалавекі[7]
Крыніцы
рэдагаваць- ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 1318—1319.
- ^ Eule R. Germanische und fremde Personennamen als heutige deutsche Familiennamen // Festschrift zu dem fünfzigjährigen jubiläum des Friedrichs-realgymnasiums in Berlin. — Berlin, 1900. S. 55.
- ^ Карский Е. Ф. Белорусы. Т. 1. — Минск, 2006. С. 559.
- ^ Зайкоўскі Э. Балты цэнтральнай і ўсходняй Беларусі ў сярэднявеччы // Спадчына. № 1, 1999. С. 61—72.
- ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 31.
- ^ Słownik geograficzny... T. XIV. — Warszawa, 1895. S. 889.
- ^ Алфавитный список населенных мест Ковенской губернии. — Ковна, 1903. С. 96.