Гілімонт
Гілімонт — мужчынскае імя і вытворнае ад яго прозьвішча.
| Гілімонт лац. Gilimont / Hilimont | |
| Gilmond | |
| Паходжаньне | |
|---|---|
| Мова(-ы) | германскія |
| Утворанае ад | Gilo + Mund |
| Зьвязаныя артыкулы | |
| якія пачынаюцца з «Гілімонт» | |
Паходжаньне
рэдагавацьГілімунд, Гільмунд або Гільмонд (Gilimund, Gilmundus[1], Gilmondus[2]) — імя германскага паходжаньня[3]. Іменная аснова -гіл- (-кіл-) (імёны ліцьвінаў Гілін, Кілбар, Таўцігіл; германскія імёны Gillin, Kilber, Theudigilius) паходзіць ад германскага Gisala, Gisila 'патомак, нашчадак'[4], а аснова -мунд- (-мунт-, -монт-) (імёны ліцьвінаў Монтгерд, Валімонт, Жыгімонт; германскія імёны Mundgerd, Walmont, Sigimunt) — ад германскага *mundô 'рука, абарона, крэўнасьць'[5] або гоцкага munds 'моц розуму, імкненьне', mundrs 'гарлівы, палкі'[6].
Носьбіты
рэдагавацьГілімонты (Gilimont) — літоўскі шляхецкі род[7][8][9].
На тэрыторыі цяперашняй Летувы фіксавалася прозьвішча Кілмант у летувізаванай форме[10].
Глядзіце таксама
рэдагавацьКрыніцы
рэдагаваць- ^ Anhang 3 Wörterbuch der gotischen Namen // Köbler G. Gotisches Wörterbuch. — Leiden — Köln, 1989.
- ^ Repertori D’Antropònims Catalans (RAC). Vol. 1. — Barcelona, 1994. P. 317.
- ^ Moreu-Rey E. Antroponímia: història dels nostres prenoms, cognoms i renoms. — Barcelona, 1991. P. 23.
- ^ Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. T. 5: Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego. — Kraków, 1997. S. 70.
- ^ Kremer D. Die Germanischen Personennamen in Katalonien // Estudis romànics. Nr. 14, 1972. S. 180.
- ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 18.
- ^ Polska encyklopedja szlachecka. T. 5. — Warszawa, 1936. S. 286.
- ^ Uruski S. Rodzina, herbarz szlachty polskiej. T. 4. — Warszawa, 1907. S. 158.
- ^ Polska encyklopedja szlachecka. T. 12. — Warszawa, 1939. S. 387.
- ^ Lietuvių pavardžių žodynas. T. 1. — Vilnius, 1985. P. 993.