Вінцэнт Рэвут

	Вінцэнт Рэвут
Асабістыя зьвесткі
Нарадзіўся	каля 1812
Памёр	не раней за 1883
Літаратурная дзейнасьць
Род дзейнасьці	паэт, фальклярыст, пісьменьнік

Вінцэнт (Вінцэнты) Рэвут, Вікенцій Уладзіслававіч Рэвут, таксама вядомы як Газдава-Рэвут (па-польску: Wincenty Reutt Gozdawa; каля 1812 — пасьля 1883) — фальклярыст, паэт і пісьменьнік, прадстаўнік рамантызму.

Жыцьцяпіс

Род Рэвутаў гербу «Газдава» вядомы ў Полацкім павеце з пачатку XVI ст. У 1827—1834 гг. Вінцэнт служыў у Віцебскім губэрнскім упраўленьні, пасьля ў Дваранскім дэпутацкім сходзе. У 1830-х гадах меў добрае матэрыяльнае становішча, купіў маёнтак Мосар на 233 душы, у 1839—1842 гг. быў маршалкам шляхты Полацкага павету. Да 1860-х гадоў маёмаьсць страціў. Перад паўстаньнем 1863—1864 гг. жыў у маёнтку Сасноўскіх Усьвіцы каля вёскі Рукшаніц, часта наведваў маёнтак Камёнкаў Асінаўку^[1]. Часам граў на аргане ў Рукшаніцкім касьцёле, у т.л. патрыятычныя мэлёдыі^[1]. Езьдзіў па паветах і губэрнях, распаўсюджваў патрыятычную літаратуру, уладамі ацэньваўся як нелаяльны^[1].

Пасьля паўстаньня 1863—1864 гг. быў арыштаваны па справе Евы Камёнкі, абвінавачваўся ў нелаяльнасьці і бунтарстве. Абвінавачваньняў не прызнаў, паказваў, што ў час паўстаньня быў у Полацку і цяжка хварэў, паліцыя не здолела даказаць яго удзел. Хочучы спачатку адсудзіць Вінцэнта да высылкі, потым да штрафу, урэшце, з-за адсутнасьці ў яго грошай, вызвалілі пад нагляд паліцыі, пад якім ён заставаўся да 1869 году. Пры гэтым многія сваякі Рэвута ўдзельнічалі ў паўстаньні.^[1]

З перапіскі Рэвута з Ігнатам Леватовічам стала вядома пра сустрэчы у 1839 годзе беларускіх літаратараў у Санкт-Пецярбургу, Я. Баршчэўскага, Р. Падбярэскага і іншых, з Тарасам Шаўчэнкам.

Творчасьць

Літаратурнай дзейнасьцю займаўся з 1840-х гадоў. Супрацоўнічаў з пецярбурскім альманахамі «Rocznik Literacki» (рэдактар Р. Падбярэскі) і «Niezabudka» (рэдактар Ян Баршчэўскі), з віленскім альманахам «Rubon» (рэдактар К. Буйніцкі). Найбольш значны твор Рэвута — вершаваная аповесьць «Жонка», надрукаваная ў 2-м томе «Rocznik Literacki» (1844).

Крыніцы

^ ^а ^б ^в ^г Кісялёў Г. В. Радаводнае дрэва… С. 85-103.

Літаратура

Кісялёў Г. В. Радаводнае дрэва: К. Каліноўскі — эпоха — наступнікі. — Мн.: Мастацкая літаратура, 1994. — 301 с.
Раса нябёсаў на зямлі тутэйшай. Беларуская польскамоўная паэзія XIX стагодзьдзя. — Мн., 1998.

[РадДрэв-1] а ^б ^в ^г Кісялёў Г. В. Радаводнае дрэва… С. 85-103.

[1]