Вінгер
Вінгер (Вінгір) — мужчынскае імя.
| Вінгер лац. Vingier / Vinhier | |
| Winger | |
| Паходжаньне | |
|---|---|
| Мова(-ы) | германскія |
| Утворанае ад | Wino + Gero |
| Іншыя формы | |
| Варыянт(ы) | Вінгір |
| Зьвязаныя імёны | Гервін |
| Зьвязаныя артыкулы | |
| якія пачынаюцца з «Вінгер» | |
Паходжаньне
рэдагавацьВінгер (Winger) і Гервін (Gerwin) — імёны германскага паходжаньня[1]. Іменная аснова -він- (імёны ліцьвінаў Бутвін, Монтвін, Радавін; германскія імёны Butwin, Mondawin, Radowin) паходзіць ад гоцкага wins 'сябар'[2], а аснова -гер- (-гар-, -гір-) (імёны ліцьвінаў Гералт, Гермонт, Бутгер; германскія імёны Gerolt, Geromont, Butger) — ад стараісьляндзкага geirr, стараверхненямецкага gēr 'дзіда'[3].
Варыянты імя ў гістарычных крыніцах: torrentem eorum Vinger (24 верасьня 1432 году)[4]; et torrentem Vinger (10 траўня 1501 году)[5]; реку Винкгерь (30 ліпеня 1533 году)[6].
Носьбіты
рэдагавацьНа тэрыторыі цяперашняй Летувы фіксавалася прозьвішча Вінгірэвіч у летувізаванай форме[7].
У 1612 годзе ўпамінаўся маёнтак Вінгірышкі ў Вількамірскім павеце[8].
На гістарычнай Браслаўшчыне існуе вёска Вінгіры.
Глядзіце таксама
рэдагавацьКрыніцы
рэдагаваць- ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 587, 1613.
- ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 17.
- ^ Morlet M.-T. Les noms de personne sur le territoire de l’ancienne Gaule du VIe au XIIe siècle. T. I: Les noms issus du germanique continental et les créations gallo-germaniques. — Paris, 1971. P. 98.
- ^ Kodeks dyplomatyczny katedry i diecezji Wilenskiej. T. 1, z. 1: 1387—1468. — Kraków, 1932. S. 144.
- ^ Kodeks dyplomatyczny katedry i diecezji Wilenskiej. T. 1, z. 2: 1468—1501. — Kraków, 1939. S. 572.
- ^ Lietuvos Metrika. Knyga 227 (8) (1533—1535). — Vilnius, 1999. P. 28.
- ^ Lietuvių pavardžių žodynas. T. 2. — Vilnius, 1989. P. 1224.
- ^ Опись документов Виленского центрального архива древних актовых книг. Вып. 9. ― Вильна, 1912. С. 214.