Вікіпэдыя

Любоў Мульменка

Любоў Нікіцічна Мульменка (па-расейску: Любовь Никитична Мульменко, нар. 1 верасьня 1985, СССР, Пермскі край, Перм) — расейскі драматург і сцэнарыст, журналіст, рэдактар.

Любоў Нікіцічна Мульменка
па-расейску: Любовь Никитична Мульменко
Файл:Любовь Никитична Мульменко.jpg
Дата нараджэньня 1 верасьня 1985 (39 гадоў)
Месца нараджэньня Сьцяг СССРСССР, Пермскі край, Перм
Месца вучобы
Занятак драматург і сцэнарыст, журналіст, рэдактар
Гады дзейнасьці 2009
IMDb ID nm13110811, nm6263533
Сайт Старонка ў сеціве

Жыцьцё

рэдагаваць

Вучылася ў ВНУ: Філялягічны факультэт Пермскага дзяржаўнага ўнівэрсытэту па спэцыяльнасьці «журналістыка» (2008 год) і курсы арт-журналістыкі інстытута «Про артэ» ў Санкт-Пецярбургу (2009 год).

У 2009 годзе пачала выступаць у тэатры. сярож спэктакляў можна назваць «Дык так» (Кіраў, Тэатар на Спаскай, рэж. Барыс Дзьмітрыевіч Паўловіч) і «Альканавэлы» (Масква, Театр.doc, рэж. Валерыя Валянтынаўна Суркова).

З 2010 па 2014 годы ўдзельнічала ў рабоце над тэатральнымі пастаноўкамі Марата Гацалава, Юрыя Муравіцкага, Георга Жэна, Дзьмітрыя Філіпава; ў трупах і лябараторыях «Жывому тэатру — жывога аўтара», «Каралеўскі двор», «Маладыя жанчыны бавяцца вакол Балтыйскага мора», «Міжнародны сабор забаўных жанчын», НЭДРАМА; ў фэстах «Любімаўка», «Тэкстура», «Вялікая перамена», «Прастор рэжысуры».

З 2009 па 2011 год — намесьнік галоўнага рэдактара пермскае сеціўнае газэты «Соль».

Была рэдактарам часопіса «Шпіль», намесьнікам галоўнага рэдактара часопіса «Часопіс таварыш», культурным аглядальнікам газэты «Новы таварыш». У 2012 годзе вяла аўтарскую калёнку на сайте «Lenta.ru».

У 2014 годзе дзьве карціны па яе сцэнарам былі паказаныя на Ратэрдамскім кінафэстывалі. Карціна «Камбінат „Надзея“» (рэжысэр Наталія Мешчанінава) ўдзельнічала ў асноўным конкурсе, карціна «Яшчэ адзін год» (рэж. Аксана Бычкова) — ў конкурсе «Вясёлка» (і ёй далі галоўную ўзнагароду «Вялікі экран»). Яшчэ адна сцэнарная работа Мульменка, карціна «Як мяне завуць» (рэж. Нігіна Сайфулаева), была ўпершыню паказаная на фэстывалі «Кінатаўр» (2014) і мела асобнае прыпамінаньне начальнікаў фэстывалю са сдовамі «за лёгкі подых і цэльнасьць мастацкага рашэньня». Пазьней тыя тры карціны былі паказаныя на дзясятках расейскіх і эўрапейскіх фэстывалях.

Жыве і робіць у Маскве.

Узнагароды

рэдагаваць
  • 2014 — прэмія «Слова» за сцэнар да карціны «Яшчэ адзін год»
  • 2014 — выстаўленьне на прэмію «Ніка» «Адкрыцьцё года» за сцэнар да карціны «Камбінат „Надзея“»
  • 2019 — выстаўленьне на прэмію «Белый слон» у разрадзе «Лепшы сцэнар» за карціну «Вернасьць»[1]

Сьпіс карцінаў

рэдагаваць
  • 2013 — «Дзяўчынкі» (сэрыял, 3 сэзон, ТНТ)
  • 2014 — «Камбінат „Надзея“» (рэжысэр Натальля Мешчанінава)
  • 2014 — «Як мяне завуць» (рэжысэр Нігіна Сайфулаева)
  • 2014 — «Яшчээ адзін год» (рэжысэр Аксана Бычкова)
  • 2015 — «Бяз сьведкаў» (сэрыял, 2 сэзон, Першы канал)
  • 2015 — «Чырвоныя бранзалеты» (12 сэрыяў, рэжысэры Аксана Бычкова, Натальля Мешчанінава)
  • 2016 — «Дзеткі» (сэрыял, ТНТ, рэжысэр Нігіна Сайфулаева)
  • 2016 — «Дарослыя людзі» (рэжысэр Аксана Бычкова)
  • 2017 — «Пра любоў. Толькі для дарослых»
  • 2019 — «Вернасьць»

П'есы

рэдагаваць
  • Нуль адзін (2009).
  • Прызыў (2010).
  • Антысэкс (2011).

Выбраныя пастаноўкі

рэдагаваць
  • 2010 — «Дык так» (рэж. Барыс Паўловіч). Тэатар на Спаскай, Кіраў[2]
  • 2011 — «Альканавэлы» (рэж. Валерыя Суркова). Театр.doc, Масква.[3]
  • 2011 — «Горка!» (рэж. Марат Гацалаў). Пракоп'еўскі драматычны тэатар, Масква.[4]
  • 2012 — «Плыве» (рэж. Д. Бязносаў). Чэхаў-цэнтар, Южна-Сахалінск.[5]
  • 2013 — «Папа» (рэж. Юры Муравіцкі). Тэатар «18+», Растоў-на-Доне[6][7][8]
  • 2014 — «360 градусаў» (рэж. Д. Філіпаў). Цэнтар імя. Мэерхольда, Масква

Кнігі

рэдагаваць

Вонкавыя спасылкі

рэдагаваць

Крыніцы

рэдагаваць
  1. ^ Номинанты и призеры Национальной премии кинокритики и кинопрессы «Белый Слон» 2019. Белый слон (2020-01-22).
  2. ^ Павлович Б. «ТАК-ТО ДА» // Петербургский театральный журнал. — 2010. — № 3.
  3. ^ Собств. корр. Спектакль «Алконовеллы» (Театр.док) // www.gif.ru. — 2011. — 19 июня.
  4. ^ Оксана Кушляева. Город-ЗАГС // Петербургский театральный журнал — 2012. — 11 марта.
  5. ^ И. Сидорова. Большой заплыв // Советский Сахалин — 2012. — 9 октября.
  6. ^ Лепская М. Как к этому относиться?! Интервью с режиссером Юрием Муравицким // rnd.urpur.ru. — 2013. — 5 февр.
  7. ^ Банасюкевич А. Театр «18+» открылся в Ростове-на-Дону трэш-мюзиклом «Папа» // РИА Новости. — 2013. — 1 февр.
  8. ^ Мульменко Л. Папа, привет // www.colta.ru. — 2013. — 8 февр.
Атрымана з «https://be-tarask.wikipedia.org/w/index.php?title=Любоў_Мульменка&oldid=2491224»