Сухмень
Сухме́нь, таксама за́суха — працяглы (ад некалькіх тыдняў да двух[1]-трох месяцаў) тэрмін устойлівага надвор’я з высокімі (для дадзенай мясцовасьці) тэмпэратурамі паветра й малой колькасьцю ападкаў (дажджу) — вынікам чаго зьяўляецца паніжэньне вільготазапасаў глебы й узьнікае прыгнечаньне й згуба збожжавых расьлінаў.
Пачатак сухмені звычайна зьвязаны з устанаўленьнем маларухомага высокага антыцыклёну. Багацьце сонечнай цяплыні й павольнае паніжэньне вільготнасьці паветра ствараюць павышаную выпаральнасьць (атмасфэрная сухмень), у гэтай сувязі запасы глебавай вільготнасьці без аніякіх дажджоў высіляюцца (глебавая сухмень). Паступова, падчас узмацненьня глебавай сухмені, перасыхаюць сажалкі, азёры, крыніцы — пачынаецца гідралягічная сухмень.
Пры сухмені паступленьне вады ў расьліны праз карэньне перашкаджаецца, расход на трансьпірыцыю пачынае пераўзыходзіць яе прытоку з глебы, ваданасычанасьць тканкі падае, звычайныя ўмовы фотасынтэза й вугляроднае жыўленьне парушаюцца. У залежнасьці ад пары году адрозьніваюць вясновыя, летнія, восеньскія сухмені.
- Вясновая сухмень асабліва небясьпечная для раньніх збожжавых культураў;
- Летняя моцна шкодзіць як раньнім, так і позьнім збожжавым і іншым аднагадовым расьлінам, а таксама плодавым расьлінам;
- Восеньская небясьпечная для ўзыходаў зімавых.
Найбольш згубныя — вясеньне-летнія й летне-восеньскія сухмені.
Крыніцы
рэдагаваць| Гэта — накід артыкула. Вы можаце дапамагчы Вікіпэдыі, пашырыўшы яго. |