Крыніца (гідралёгія)

Гэтая назва мае некалькі сэнсаў. Калі вас цікавяць іншыя сэнсы, глядзіце таксама Крыніца.

Крыні́ца — натуральны выхад падземных водаў на наземную паверхню на сушы або пад вадой (падводная крыніца).

На ўтварэньне крыніц могуць уплываць розныя фактары:

перасячэньне ваданосных паземаў адмоўнымі формамі сучаснага рэльефу (напрыклад, рачнымі далінамі, ярамі, азёрнымі катлавінамі);
геалягічна-структурнымі асаблівасьцямі мясцовасьці (наяўнасьцю расколінаў, зонаў тэхнічных парушэньняў, кантактаў вывяржаных і асадкавых пародаў);
фільтрацыйнай неаднастайнасьцю водаўтрымальных пародаў і інш.

Крыніцы бываюць: узыходзячымі — напорнымі і спадаючымі — безнапорнымі; часова дзейнымі (сэзоннымі) і пастаянна дзейнымі і інш.

Паводле тэмпэратуры крыніцы падзяляюцца на халодныя, цёплыя, гарачыя і кіпячыя.

Таксама вылучаюць крыніцы ў залежнасьці ад сілкаваньня вылучаюць грунтавай або артэзіянскай вадой.

Хімічны і газавы склад крыніц зазвычай разнастайны; ён вызначаецца пераважна складам падземных водаў і агульнымі гідрагеалягічнымі ўмовамі раёну.

Літаратура

Источники, ключи или родники // Энциклопедический словарь Брокгауза и Ефрона: В 86 томах (82 т. и 4 доп.). — СПб., 1890—1907.
Овчинников А. М. Общая гидрогеология. М., 1954.

Крыніца (гідралёгія) — сховішча мультымэдыйных матэрыялаў