Дамуль
Дамуль (Дамель, Дамэль) — мужчынскае імя і вытворнае ад яго прозьвішча.
| Дамуль лац. Damul | |
| Damulo | |
| Паходжаньне | |
|---|---|
| Мова(-ы) | германскія |
| Утворанае ад | Dammo + суфікс з элемэнтам -л- (-l-) |
| Іншыя формы | |
| Варыянт(ы) | Дамель, Дамэль |
| Вытворныя формы | Данкель |
| Зьвязаныя артыкулы | |
| якія пачынаюцца з «Дамуль» | |
Паходжаньне
рэдагавацьДамула або Даміла (Damulo, Damilo[1]) — імя германскага паходжаньня[2]. Іменная аснова дам- (там-) паходзіць ад асновы -данк- (-танк-)[3].
У Прусіі бытавала імя Dammo[a] (1299 і 1305 гады)[4].
Варыянты імя ў гістарычных крыніцах: именье мое Мацкишки… людми тяглыми… а Дамел, Якел а Вителъ Довшовичи, служба (12 красавіка 1557 году)[5]; Damel Jan (1 верасьня 1840 году)[6].
Носьбіты
рэдагаваць- Ян Дамель (1780—1840) — маляр мастацкай школы Віленскага ўнівэрсытэту
Дамулевічы (Damulewicz) — прыгонныя зь вёскі Скайстэраў Віленскага павету, якія ўпамінаюцца ў XIX стагодзьдзі[7].
Глядзіце таксама
рэдагавацьЗаўвагі
рэдагавацьКрыніцы
рэдагаваць- ^ Knorr W. Die Familiennamen des Fürstenthums Lübeck. — Entin, 1876. S. 10.
- ^ а б Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 400, 989.
- ^ Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. T. 5: Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego. — Kraków, 1997. S. 30—31.
- ^ Trautmann R. Die altpreußischen Personennamen. — Göttingen, 1925. S. 22.
- ^ Метрыка Вялікага Княства Літоўскага. Кніга 43 (1523—1560 гг.). — Менск, 2003. С. 85.
- ^ Сакалоўская А. Кальварыя. — Менск, 1997. С. 69.
- ^ Malewski Cz. Rodziny szlacheckie na Litwie w XIX wieku. — Warszawa, 2016. S. 731.