Васілевіцкі гарадзкі савет
Васіле́віцкі гарадзкі́ саве́т — былая адміністрацыйна-тэрытарыяльная адзінка ў складзе Рэчыцкага раёну Гомельскай вобласьці. Адміністрацыйны цэнтар — горад Васілевічы.
| Васілевіцкі гарадзкі савет | |
| Агульныя зьвесткі | |
|---|---|
| Краіна | |
| Статус | гарадзкі савет |
 Дадатковыя мультымэдыйныя матэрыялы | |
Гісторыя
рэдагаваць19 лістапада 1971 году гарадзкі пасёлак Васілевічы афіцыйны атрымаў статус гораду раённага падпарадкаваньня. У сувязі з гэтым Васілевіцкі пасялковы савет рэарганізаваны ў гарадзкі савет[1].
26 верасьня 2006 году зь вёсак Глінная Слабада, Зашчоб’е і Маканавічы, якія знаходзіліся ў адміністрацыйным падпарадкаваньні Васілевіцкага гарадзкога савету, утвораны Зашчоб’еўскі сельсавет[2].
28 кастрычніка 2014 году вёскі Ведрыч, Закрашынскі Мох і Расьсьвет перададзеныя ў склад Зашчоб’еўскага сельсавету[3].
Населеныя пункты
рэдагавацьКрыніцы
рэдагаваць- ^ Васілевіцкі гарадзкі савет (рас.) // Фондавы каталёг дзяржаўных архіваў Рэспублікі Беларусь
- ^ «Об изменении административно-территориального устройства районов Гомельской области». Решение Гомельского областного Совета депутатов от 26 сентября 2006 г. № 295 (рас.)
- ^ Об изменении границ городского поселка Заречье и Защебьевского сельсовета Речицкого района Гомельской области (рас.) / Решение Гомельского областного совета депутатов от 28.10.2014 г. № 38
- ^ Белорусская ССР. Административно-территориальное деление на 1 января 1974 года. — 5-е издание. — Мн.: Беларусь, 1974. — 246 с.: ил. С. 97
- ^ Белорусская ССР. Административно-территориальное деление на 1 января 1986 года. — 7-е издание. — Мн.: Беларусь, 1986. — 231 с. С. 95
Літаратура
рэдагаваць- Гарады і вёскі Беларусі: Энцыклапедыя. Т. 2, кн. 2. Гомельская вобласць / С.В. Марцэлеў; рэдкал.: Г.П. Пашкоў (гал. рэд.) [і інш.]. — Менск: БелЭн, 2005. — 520 с.: іл. ISBN 985-11-0330-6. С. 320
- Административно-территориальное устройство БССР: справочник. В 2-х т. Т. 2 (1944—1980 гг.) / Гл. арх. упр. при Совете Министров БССР, Ин-т философии и права АН БССР. — Мн.: Беларусь, 1987. — 283 с. С. 68, 123