Вагон
Чыгу́начны ваго́н (па-француску: wagon, ад па-ангельску: waggon — воз). Прататып — невялікі воз, уяўляў сабою скрыню, якая перасоўваецца па драўляных рэйках на горных прадпрыемствах.
Вагон зьяўляецца адзінкай рухомага саставу чыгунак. Вагон прызначаны для перавозкі грузаў ці пасажыраў і абсталяваны, адпаведна, усімі неабходнымі прыладамі для іх перавозкі і для ўлучэньня вагону ў склад цягніку[1].
У Расеі правобразы вагону — ваганеткі — зьявіліся на рудніковых і ўнутрызаводзкіх рэйкавых дарогах у 1764 годзе на Калыванава-Васкрасенскім заводзе на Алтаі, а затым у 1788 годзе на Аляксандраўскім заводзе ў Петразаводску, у 1810 на Зьмяінагорскай рудні, а з паравой цягай — на Ніжнетагільскай чыгунцы, пабудаванай у 1834 годзе.
Для Царскасельскай чыгункі рухомы састаў, у тым ліку і вагоны, былі закупленыя ў Ангельшчыны. Вытворчасьць першых вагонаў для чыгункі паміж Масквой і Санкт-Пецярбургам было наладжана на Аляксандраўскім заводзе (Санкт-Пецярбург) у 1846 годзе.
Тыпы і клясыфікацыя вагонаў рэдагаваць
Вагоны адрозьніваюцца паводле ліку колавых пар (воснасьці) — выпускаюцца 2, 3, 4, 6, 8-восныя; паводле будовы хадавых частак — каляскавыя і некаляскавыя. Асноўныя парамэтры, якія характарызуюць вагон: грузападымальнасьць, уласная маса вагону (тара), восевая нагрузка, нагрузка на 1 м шляху (пагонная нагрузка).
У наш час чыгункі Расеі маюць парк пасажырскіх і грузавых вагонаў: суцэльнамэталёы пасажырскі (СВ, купэйны, пляцкартавы, міжабласны), суцэльнамэталёвы багажны (паштова-багажны), плятформа, крыты вагон, паўвагон, цыстэрна, хопэр, рэфрыжэратарныя вагоны (ці вагоны-тэрмасы) і рэфрыжэратарныя сэкцыі, спэцыялізаваныя вагоны (для перавозкі кантэйнэраў (фітынгавыя плятформы), для перавозкі аўтамабіляў, для перавозкі драўніны, бітумавозы, транспаторы, зборна-раздаткавыя вагоны, вагоны для перавозкі быдла, вагоны для перавозкі паперы і г. д.).
Для паездак па чыгунках высокапастаўленых дзяржаўных службовых асобаў і для кіраўніцтва чыгунак выпускаюцца новыя, ці пераабсталёўваюцца са звычайных пасажырскіх, вагоны-салёны. Вагоны-салёны могуць мець браняваньне падваконнага поясу, куленепрабівальнае шкло і ўзмоцненую, з прычыны павелічэньня вагі з-за браняваньня, экіпажную частку з трохвосевымі каляскамі.
Некаторыя вагон-салёны, якія маюць гістарычнае значэньне, захаваныя ў музэях.
.jpg)
Вагоны грузавога парку рэдагаваць
Крыты вагон рэдагаваць
- Асноўны артыкул: Крыты вагон
Паўвагон рэдагаваць
- Асноўны артыкул: Паўвагон
-
Паўвагон
Вагон-цыстэрна рэдагаваць
- Асноўны артыкул: Вагон-цыстэрна
-
Вагон-цыстэрна
Цыстэрны прызначаныя для перавозкі вадкасьцяў: нафтапрадуктаў, хімічна-актыўных і агрэсіўных вадкіх рэчываў, звадкаванага газу (прапан-бутан, тлен), вады, малака. Вагоны-цыстэрны выкарыстоўваюцца таксама для перавозкі мукі і цэмэнту.
Плятформа рэдагаваць
- Асноўны артыкул: Плятформа (вагон)
Фітынгавая плятформа рэдагаваць
- Асноўны артыкул: Фітынгавая плятформа
Хопэр рэдагаваць
- Асноўны артыкул: Хопэр (вагон)
-
Вагон-хопэр
Вагоны пасажырскага парку рэдагаваць
Мадэльны шэраг рэдагаваць
Вагоны старога мадэльнага шэрагу:
- 61-4174 — вагон пасажырскі купэйны «СВ»
- 61-4179 — вагон пасажырскі купэйны з усталёўкай кандыцыянаваньня паветра
- 61-4186 — вагон пасажырскі купэйны штабны
- 61-4194 — вагон пасажырскі некупэйны з усталёўкай кандыцыянаваньня паветра
Вагоны новага мадэльнага шэрагу:
- 61-4440 — вагон пасажырскі купэйны
- 61-4445 — вагон пасажырскі купэйны штабны
- 61-4447 — вагон пасажырскі некупэйны
- 61-4458 — вагон пасажырскі зь месцамі для сядзеньня
Тыпы вагонаў рэдагаваць
- Л — двухмясцовы мяккі, СВ. 9 двухмясцовых купэ.
- М — мяккі. Вагон-люкс.
- К — купэйны. Узор: цьвёрды купаваны вагон пабудовы НДР. 36 месцаў + двух-мясцовае купэ правадніка.
- П — пляцкартавы. 54 спальныя месцы.
- О — агульны. 81 месца для сядзеньня.
- С — месцы для сядзеньня. Міжабласны з крэсламі для сядзеньня — 56, 60, 62 ці 64 месцы ў залежнасьці ад мадэлі вагону.
Вагоны падвышанай камфортнасьці, у залежнасьці ад катэгорыі і комплексу дадатковых паслуг падзяляюцца на:
- Э — эканамічны
- Б — бізнэс
Вагоны RIC:
- I кляс (22 месцы)
- II кляс (33 месцы)
Глядзіце таксама рэдагаваць
Крыніцы рэдагаваць
- ^ Большая Российская Энциклопедия: В 30 т. / Руководитель наук.-ред. совета Ю. С. Осипов. Отв. ред. С. Л. Кравец. Т. 4. Большой Кавказ — Великий канал. — М.: Большая Российская Энциклопедия, 2006. — 751 с.: илл.: карт.