Dies Nefastus

	Dies Nefastus
Інфармацыя
Гады	2002 — 2012
Адкуль	Менск, Беларусь
Мова	ангельская; расейская; беларуская
Жанр(ы)	НСБМ
Выдавец	«First Line Records»; «Fallen-Angels Productions»
Удзельнікі	Ігар «Senelder»
Былыя ўдзельнікі	Максім «Kejstevil»; Кацярына «Satania»
	http://www.diesnefastus.narod.ru/

«Dies Nefastus» — беларускі НСБМ-гурт, пра існаваньне якога на сёньняшні дзень дакладна невядома, бо навінаў пра яго зь 2012 року няма нават на афіцыйным сайце.

Назва рэдагаваць

Ігар патлумачыў назву гурту наступным чынам:

Назва зьявілася ў 2002 годзе. Яе прапанаваў клявішнік Максім, зь якім мы пачыналі граць. Ён знайшоў яе ў творы Ніцшы, які назваў так той дзень, зь якога мы вядзем адлік гадоў – першы дзень існаваньня хрысьціянства. Тэма рэлігіі не зьяўляецца адзінай для творчасьці DN, але ж, назва адлюстроўвае той сьветапогляд і тыя думкі, якія былі уласьцівымі для таго пэрыяду жыцьця.

У пазьнейшым інтэрвію Ігар удакладніў:

Пунктам адліку былі восеньскія дні 2002 року. У адзін з гэтых дзён я й папрасіў Максіма «Kejstevil», каб ён мне дапамог запісаць клявішныя партыі для перасьпева «Darkthrone». Калі пачаў пакрыху зьяўляцца свой матэрыял, Максімам быў прапанавы назоў «Dies Nefastus». Гэтае словаспалучэньне ўзятае з кнігі Ніцшы «Антыхрыст», што перакладаецца як «Злашчасны Дзень». Ніцшэ назваў гэтак дзень, зь якога вядзецца леталік. Так ці інакш, яна адлюстроўвае антыхрысьціянскую накіранаванасьць. Але на цяперашні момант, гэта ня тое адзінае, што адлюстроўваецца ў лірычным баку творчасьці.

Арыгінальны тэкст (рас.)

Точкой отсчета были осенние дни 2002 года. В один из этих дней я и попросил Максима “Kejstevil” , чтобы он мне помог записать клавишные партии для кавера Darkthrone (в последствии их стало много больше, чем в оригинальной версии). Когда начал потихоньку появляться свой материал, Максимом было предложено название “Dies Nefastus”. Это словосочетание взято из книги Ницше “Антихрист”, переводится как “Злосчастный День”. Ницше назвал так день, с которого ведётся летоисчисление. Так или иначе, оно отражает антихристианскую направленность. Но на настоящий момент, это не то единственное, что отражается в лирической стороне творчества.

Склад рэдагаваць

Ігар «Senelder» — гітары.

Былыя ўдзельнікі рэдагаваць

Максім «Kejstevil» — клявішы, сьпевы.

Кацярына «Satania» — бас-гітара.

Гісторыя гурту рэдагаваць

Гурт быў заснаваны 10 кастрычніка 2002 году Ігарам «Senelder» ды Максімам «Kejstevil». Недзе ў сакавіку 2004 року ў гурт прыйшла бас-гітарыстка Кацярына. Ужо ў гэткім складзе быў зроблены першы запіс «Visions of the World Aflamed». Яны запісалі ўсё, што было зробленае гуртам у кругабег 2002-2004 гадоў, нават песьні, сэнс якіх ужо не адпавядаў поглядам, але якасьць атрымалася досыць дрэннай, таму што гэта быў першы досьвед працы з гукам. Хутка Кацыярына сыйшла з гурту.

Увосені 2005 року быў запісаны альбом «Воспоминания». Адразу пасьля гэтага Максім вырашыў пакінуць гурт.

Далей пачынаецца кругабег творчага заняпаду. Былі спробы зноў супрацоўнічаць з Кацярынай, але плённае супрацы не атрымалася. Ігар ня кідаў заняткаў музыкай, але творчасьць гурту была прыпыненая. Недзе напрыканцы вясны 2008 году, ён пачаў зноў апрацоўваць старыя песьні, рабіць новыя. Гэткім чынам, быў падрыхтаваны матэрыял, які канчаткова быў запісаны да сьнежня таго ж року й атрымаў назву «Сьвітаньне па-над Руінамі». У яго ўвайшлі старыя песьні, а таксама зусім новыя. Мова на альбоме пераважна беларуская — яшчэ адна зьмена ў творчасьці апроч таго, што першы раз былі выкарыстаныя жаночыя сьпевы (Партыю ў песьні «У Пустэчу...» сьпявала Ligodema).

У 2012 годзе выйшаў міні-альбом «The Hour Before The Dawn».

«Dies Nefastus» ніколі не даваў канцэртаў і зьяўляўся студыйным праектам Ігара.

Сьветапогляд рэдагаваць

Пра ідэю трыадзінства Ігар у адным зь інтэрвію выказваўся:

Я за згоду паміж Белымі нацыямі, але я толькі за супрацу. Кожны павінен жыць у сваім уласным доме: толькі калі будуць моцныя нацыі — будзе моцная раса. Шавіністы заўжды кажуць пра тых, хто не падзяляе іх «утапічных» поглядаў: «забивают клин в дружбу братских народов.»... але, гэта робяць якраз яны самі.

Пра значэньне для сябе нацыяналізму, звычаю продкаў і дзяржавы ў тым жа інтэрвію было паведамлена:

Нацыяналізм — гэта перш за ўсё любоў да сваёй нацыі, шлях нацыянальнага адраджэньня. Асэнсаваньне прыналежнасьці да нацыі, асэнсаваньне сябе як часткі — кроплі яе крыві, якой пішацца гісторыя. Сувязь паміж мінулым і будучым праходзіць праз нас : частка духу й крыві продкаў — ад гэтага нельга пазбавіцца нікому. Дзяржава — гэта адзіная магчымасьць нашага існаваньня — трывалая глеба пад нашымі нагамі.

У іншым інтэрвію Ігар распавёў пра месца рэлігіі ў сваім жыцьці:

Я не магу назваць сябе язычнікам збольшага, але я разьдзяляю тыя каштоўнасьці, што бачу ў язычніцтве. Гэта маё разуменьне веры й атачаючага мяне сусьвету. Ісьці сусьветам цьвёрдым крокам, не зважаючы на тое, што глеба часам па-здрадніцку правальваецца пад нагамі… я тут, каб палепшыць гэты сьвет і змагацца за сябе й за агульную мэту. Гэта мае «дабрачыннасьці». Няхай культурна-эстэтычнае змаганьне… Але гэта не абыякавасьць. Гэта маё самавыяўленьне й часткова «духоўное быцьцё». Нават тое, што гэтыя радкі прачытаюць іншыя людзі — ужо такая барацьба й «духоўное быцьцё». Што тычыцца хрысьціянства — гэта толькі адно з выяўленьняў «жыдоўскага сьветапогляду». Дакладней, адна толькі яго частка: «Талерантнасьць», «Агульначалавечыя каштоўнасьці»… ёсьць «нашы каштоўнасьці», а «агульначалавечыя» — гэта каштоўнасьці «для ўсіх» — ні для каго, апрача тых, хто гэтым карыстаецца. Які чалавек, гэткая й яго рэлігія: «оўцам» — «авечае»… кожнаму сваё.

Арыгінальны тэкст (рас.)

Да, но придать ей какие-то словестные очертания мне довольно сложно. Я не могу назвать себя язычником в полной мере, но я разделяю те ценности, что вижу в язычестве. Это моё понимание веры и окружающего меня мира. Идти по миру твердым шагом, не обращая внимания на то, что почва порой придательски проваливается под ногами… я здесь, чтобы приобразовывать этот мир и боротся за себя и за общую цель (когда я это говорю, то естественно иключаю из “общества” дегенератов, спившееся быдло и т.д.). Это мои “добродетели”. Пускай культурно-эстетическая борьба… но это не безразличие. Это моё самовыражение и отчасти “духовное бытье”. Даже то, что эти строки прочитают другие люди - уже такая борьба и “духовное бытье”. Что касается христианства – это лишь одно из проявлений “еврейского мировоззрения”. Вернее, одна лишь его часть: “Толерантность”, “Общечеловеческие ценности”… есть “наши ценности”, а “общечеловеческие” – это ценности “для всех” - ни для кого, кроме тех, кто этим пользуется. Каков человек, такова и его религия: “овцам” – “овечье”… каждому своё.

Пра адносіны да нацыянал-сацыялізму было выказана:

У пытаньнях ідэалёґіі я заўсёды кажу толькі сам за сябе. Нацыянал-Сацыялізм — гэта змаганьне за выжываньне не сябе, але часткі сябе ў нашчадках. Не сябе, але чагосьці большага — той «Духоўнай Сям’і» да якой ты належыш. Захавалы яе – ты захаваеш сябе ў тых, хто прыйдзе пасьля цябе… няма каштоўнасьці большай за твой Род, дзеля таго, каб калі-небудзь, калі ты будзеш ужо прахам, хтосьці, хто жыве на гэтай зямлі, ведаў пра свайго гордага продка — Цябе… а ня пра чорнаскурага імігранта. У адваротным выпадку гэта й будзе сконам цябе й твайго Роду. Хтосьці, вядома, жадае адваротнага, каб мы ўсе жылі ў нейкім «утапічным сусьвеце», дзе няма межаў, расаў ды нацыяў… але што мы атрымаем ад гэтага? «Чорныя кварталы», «Жоўтыя кварталы», «Белыя кварталы»? У чалавеку закладзены ідэнтыфікатар «свой-чужы» й, вядома ж, сацыяльныя інстынкты. І як бы не прапаґандавалі ў сьвеце «тэорыю братэрства ўсіх народаў», чалавек будзе трымацца поплеч з тымі, да каго ён болей падобны. Наяўнасьць гэткіх этнічных суполак ужо прыводзіць да канфлікту цікавасьцяў на расавай глебе. З апошніх прыкладаў: Францыя — пачалося ўсё з таго, што падлеткі, уцякаючы ад паліцыі, забяжалі ў трансфарматарную будку... яны памёрлі па ўласнай віне, але яны былі чорнымі! Рэакцыя безадкладу наступіла разам са скаргамі на тое, што «белыя свіньні» плоцяць ім замала дапамогаў па беспрацоўі. Мабыць гэткія церці на узроўні асобных людзей ня так значны, але на узроўні суполак людзей — болей чым. Гэтае ў нас закладзенае ад прыроды, так што гэта — здаровае мысленьне.

Арыгінальны тэкст (рас.)

В вопросах идеологии я всегда говорю только сам за себя. Национал – Социализм – это борьба за выживание не себя, но части себя в потомках. Не себя, но кое-чего большего – той “Духовной Семьи” к которой ты принадлежишь. Сохранив её – ты сохранишь себя в тех, кто придет после тебя… нету ценности больше, чем твой Род, ради того, чтобы когда-нибудь, когда ты будешь уже прахом, кто-то, живущий на этой земле, знал о своем гордом предке – Тебе… а не о чернокожем иммигранте. В противном случае это и будет смертью тебя и твоего Рода. Кто-то конечно желает обратного, чтобы мы все жили в каком-то “утопическом мире”, где нету границ, рас и наций… но что мы получим от этого? “Черные кварталы”, “Желтые кварталы”, “Белые кварталы”? В человеке заложен идентификатор “свой-чужой” и, конечно же, социальные инстинкты. И как бы не пропагандировали в мире “теорию братства всех народов”, человек будет держатся рядом с теми, на кого он больше похож. Наличие таких этнических групп уже приводит к конфликту интересов на расовой почве. Из последних примеров: Франция – началось все с того, что подростки, убегая от полиции, забежали в трансформаторную будку... они умерли по собственной вине, но они были черными! Реакция незамедлительно последовала вместе с жалобами на то, что “белые свиньи” платят им слишком маленькое пособие по безработице. Быть может такие трения на уровне отдельных людей не так заметны, но на уровне групп людей – более чем. Это в нас заложено от природы, так что это - здоровое мышление.