Blondie
Blondie («Блёндзі» перакладаецца як «бляндынка») — амэрыканскі гурт, піянэры новай хвалі і панк-року. Гурт зрабіўся вядомым пасьля свайго альбому «Parallel Lines», які выйшаў у 1978 годзе. Песьні з гэтага альбому сталі міжнароднымі хітамі. У 1982 годзе гурт распаўся, Дэбі Хары, вакалістка, пачала сольную кар’еру. У 1997 годзе гурт ізноў сабраўся і выступае дасюль.
Blondie | |
![]() | |
Інфармацыя | |
---|---|
Гады | 1974— |
Адкуль | Нью-Ёрк |
Жанр(ы) | рок-музыка, новая хваля, пост-панк, power pop, дэнс-рок, поп-панк |
Выдавец | Sony Music, Chrysalis Records, Private Stock Records, Sony BMG |
Узнагароды і прэміі | |
https://www.blondie.net/ |
Гісторыя
рэдагавацьКаманда паўстала ў жніўні 1974 году ў Нью-Ёрку і першыя чатыры гады разглядаліся як зорка мясцовага року-андэграўнду. Склад удзельнікаў мяняўся, пакуль у 1977 годзе не замацаваўся ў фармаце сэкстэце. Адчувальны камэрцыйны посьпех прыйшоў спачатку ў Вялікабрытаніі, з выхадам трэцяга альбома «Parallel Lines» (1978), за які камандзе была прысуджана прэмія «Грэмі» у намінацыі «лепшы жаночы рок-вакал». Аднак сапраўднай бомбай стаў трэці сынгл з альбому «Heart of Glass», запісаны ў стылі дыска. Ён узначаліў гіт-парады па ўсім сьвеце і стаў адной з самых яскравых мэлёдый эпохі дыска. За ім сталі папулярнымі яшчэ два чарттопэры — «Sunday Girl» і «Atomic».
Рост папулярнасьці Blondie і іх пераўтварэньне з альтэрнатыўнага рок-гурта ў модны танцавальны калектыў спрыялі таму, што для публікі і журналістаў ўсіх іншых удзельнікаў гурта стала засланяць агрэсіўная сэксуальная салістка Дэбі Хары — тая самая бляндынка, якая дала групе яе назву. Менавіта да яе было прыкавана ўвага гледачоў на канцэртах і ў відэакліпах. Па на просьбу італьянскага прадусара Джорджа Мародэру яна піша словы на модную танцавальную мэлёдыю «Call Me», якая прагучала ў 1980 годзе ў фільме «Амэрыканскі жыгала» з Рычардам Гірам у галоўнай ролі. Трэк «Call Me» на працягу шасьці тыдняў займаў першае месца ў амэрыканскіх поп-чартах, быў намінаваны на «Залаты глёбус» як лепшая песьня да фільму і, па дадзеных часопіса Billboard, стаў самым прадаваным сынглам году ў ЗША.
У лістападзе 1980 году выйшаў эклектычны альбом Autoamerican, які ўтрымліваў яшчэ два супэрхіты — «The Tide is High» у стылі рэгі і «Rapture» — другую мэлёдыю з элемэнтамі рэпу, якая ўзначаліла амэрыканскі гіт-парад продажаў. Наступны альбом, The Hunter (1982), апынуўся даволі правальным з пункту гледжаньня продажаў, і Дэбора занялася сольнай кар’ерай. Нягледзячы на тое, што рэпутацыя гурта сярод музычных крытыкаў падвышалася, гурт вырашыў распусьціцца.
Адраджэньне гурта
рэдагавацьУ 1997 годзе, упершыню за 15 гадоў, удзельнікі групы пачалі працаваць разам. Яны выпусьцілі кавэр-вэрсію на кампазыцыю Ігі Попа «Ordinary Bummer» і трыбютный альбом We Will Fall (1997).
Дыскаграфія
рэдагавацьСтудыйныя альбомы
рэдагаваць- 1976 — Blondie
- 1978 — Plastic Letters
- 1978 — Parallel Lines
- 1979 — Eat to the Beat
- 1980 — Autoamerican
- 1982 — The Hunter
- 1999 — No Exit
- 2003 — The Curse of Blondie
- 2011 — Panic of Girls
- 2014 — Ghosts of Download
- 2017 — Pollinator