Узаемныя заручыны абодвух народаў
Узаемныя заручыны абодвух народаў (па-польску: Zaręczenie Wzajemne Obojga Narodów) — дадатковыя інструкцыі да Канстытуцыі 3 траўня, ухваленыя Чатырохгадовым соймам 20 кастрычніка 1791. Прызначаліся для тлумачэньня несфармуляваных у Канстытуцыі ўмоваў польска-літоўскай уніі.
Заручыны фіксавалі адзінства і непадзельнасьць Кароны Польскага каралеўства і Вялікага Княства Літоўскага ў адзінай дзяржаве, адгэтуль называнай Рэч Паспалітая Польская. Дакумэнт падкрэсьліваў фэдэратыўны характар дзяржавы і гарантаваў роўнасьць абодвух бакоў у кіраваньні ёй[1].
Заручыны прадугледжвалі стварэньне агульнага ўраду, войска і скарбу. Літвінам быў гарантаваны прапарцыйны ўдзел у новых органах цэнтральнай улады РП. Вайсковая і Скарбовая камісіі абодвух народаў павінны былі складацца з роўнай колькасьці прадстаўнікоў Кароны і Літвы, а ў Камісіі паліцыі адносіны мелі быць 2/3 і 1/3 адпаведна. Забясьпечвалася ратацыя польскіх і літоўскіх прадстаўнікоў на пасадах старшынь камісіяў.
Дакумэнт атрымаў такі самы статус, як і акт Люблінскай уніі. Было вырашана, што «Заручыны» стануць неад’емлемай часткай pacta conventa, і будуць абавязковыя для выкананьня Станіслава Аўгуста Панятоўскага і кожнага наступнага манарха Рэчы Паспалітай.
Крыніцы і заўвагі
рэдагаваць- ^ Jonathan Dewald, Europe 1450 to 1789: Encyclopedia of the Early Modern World, Charles Scribner's Sons, 2004, ISBN 0-684-31203-4
Вонкавыя спасылкі
рэдагаваць| Польская Вікікрыніца зьмяшчае арыгінальныя матэрыялы, датычныя тэмы гэтага артыкула: |