Сёрэн Абю К’еркегор[3], таксама Кіркегор[3] (па-дацку: Søren Aabye Kierkegaard, 5 траўня 1813, Капэнгаген — 11 лістапада 1855, Капэнгаген) — дацкі філёзаф, пратэстанцкі тэоляг і пісьменьнік.
Сёрэн Абю К’еркегор |
| Søren Aabye Kierkegård |
 |
| Імя пры нараджэньні | па-дацку: Søren Aabye Kierkegaard
|
|---|
| Дата нараджэньня | 5 траўня 1813
|
|---|
| Месца нараджэньня | Капэнгаген
|
|---|
| Дата сьмерці | 11 лістапада 1855
|
|---|
| Месца сьмерці | Капэнгаген
|
|---|
| Прычына сьмерці | сухоты і паралюш[1]
|
|---|
| Месца пахаваньня |
|
|---|
| Месца вучобы |
|
|---|
| Занятак | філёзаф, тэоляг, паэт, пісьменьнік, навэліст, літаратурны крытык
|
|---|
| Навуковая сфэра | філязофія
|
|---|
| Псэўданімы | Victor Eremita[2], A, Judge William, Johannes de silentio, Constantine Constantius, Young Man, Vigilius Haufniensis[2], Nicolaus Notabene[2], Hilarius Bookbinder, Johannes Climacus[2], Inter et Inter, H.H., Anti-Climacus[2], B, Johannes de Silentio[2], Constantin Constantius[2] і P. CH. Kierkegaard[2]
|
|---|
| Папярэднік | Арыстотэль, Аўгустын, Іаган Георг Гаман[d], Готгальд Эфраім Лесінг[d], Мартын Лютэр, Фрыдрых Вільгельм Ёзэф фон Шэлінг, Георг Вільгельм Фрыдрых Гэгель, Jacob Peter Mynster[d], Хрысціян Вольф[d] і Імануіл Кант
|
|---|
| Жанры | памфлет, дэбаты[d], дзёньнік[d] і эсэ
|
|---|
| Школа/традыцыя | Кантынэнтальная філязофія, папярэднік экзыстэнцыялізму, постмадэрнізму, постструктуралізму, экзыстэнцыйнай псыхалёгіі і інш. |
|---|
| Кірунак | экзыстэнцыялізм |
|---|
| Значныя ідэі | Альбо-альбо[d], Fear and Trembling[d], The Concept of Anxiety[d], The Book on Adler[d], Christian Discourses[d], Works of Love[d], Sygdommen til døden[d], On the Concept of Irony with Continual Reference to Socrates[d], Stages on Life's Way[d] і Concluding Unscientific Postscript to Philosophical Fragments[d] |
|---|
| Бацька | Міхаэль Педэрсэн К’еркегор[d]
|
|---|
| Подпіс | 
|
|---|
|
У супрацьвагу нямецкаму клясычнаму ідэалізму (а дакладней, разьвіцьцю, якое надаў яму Гэгель) настойваў на другаснасьці рацыянальнасьці і першаснасьці чыстага існаваньня (экзыстэнцыі), якое пасьля пэўнага дыялектычнага шляху разьвіцьця асобы павінна знайсьці свой сэнс у веры.
Ірацыяналістычнае разуменьне К'еркегорам ісьціны як высьвечваньня запаветных таямніцаў адзінкавага быцьця самога мысьлячага зьяўлялася адным з складнікаў, якія перадвызначылі зьяўленьне экзыстэнцыялізму[4].
