|
'''Грэх''' - — пераклад [[Грэцкая мова|грэцкага слова]] '''''αμαρτια''''', якое літаральна азначае промах або нетрапляньня ў мэту.
Грэх - — памылка чалавечай прыроды з прычыны адпадзеньня ад [[Бог]]а, ўпадзеньне [[чалавек]]а ў непрыродны стан, беззаконьне як парушэньне нормы (закона, парадку) чалавечага быцьця, вызначанага Богам. «Грэх ёсьць добраахвотнае адступленьне ад таго, што згодна з прыродай, у тое, што супраць прыроды» (сьв. Ян Дамаскін). Грэх ёсьць ўхіленьне ад мэты прызначанай чалавеку па прыродзе (блаж. Феафілакт Баўгарскі).
Грэх і ёсьць неадпаведнасць чалавека мэты свайго існаваньня, няправільнае ажыцьцяўленне чалавечай прыроды або ненармальная дзейнасьць. Створанага па вобразу і падабенства Божага чалавек, нададзены разумнай душой, натуральна шукаць Мэты, Прычыны і Крыніцы свайго існаваньня - — шукаць Богапазнаньня і зносін з Богам, імкнуцца да злучэньня з Богам. Толькі здабыўшы яднаньне з вышэйшым Боскім быцьцём - — вечным, неабмежаваным, безумоўным чалавек атрымлівае вышэйшую асалоду й шчасьце. Чалавеку ненатуральна імкнуцца да чаго-небудзь найнізкага і пачуцьцёваму акрамя да вечнага Бога, ненатуральна ставіць на месца вечнага, нязьменнага, бясконцага, неабмежаванага Боскага быцьця абмежаваную, штучна выдуманую рэчаіснасьць. У той жа час чалавек надзелены Богам свабоднай воляй, таму ён можа імкнуцца да яднаньня з Богам добраахвотна, а можа і аддаць перавагу жыцьця бяз Бога. У апошнім выпадку ён эгаістычна замыкаецца ў сваім уласный існасьці, самалюбна адасабляецца ад Бога, што і ёсьць грэх. Па слове сьв. Феафана Затворніка, чалавек зграшыў тым, што перанёс цэнтр свайго жыцьця і дзейнасьці з Бога на самога сябе.
Упадзеньне ў грэх называецца '''''грэхападзеньнем'''''.
Першым грэхападзеньнем падвергліся прабацькі чалавецтва.
Чалавек які жыве па закону грахоў называецца старым чалавекам.
Замацаваныя ў чалавеку грахоўныя навыкі называюцца '''''похацьцю'''''.
|
