Парнаграфія ў Партугаліі
Парнаграфія ў Партугаліі маеца і можа быць купленая і знойдзеная ў сеціве. Партугалія забараняе й карае парнаграфію. Аднак жорстая парнаграфія паказваецца ў кінатэатрах для дарослых. Часопісы й дзівазапісы прадаюцца ў крамах, але яе купіць маюць толькі асобы ад 18 гадоў. Разам з тым, тэлебачаньне не паказвае порна, а яго паказвае толькі кадаваныя тэлеканалы, кабэльнае тэлебачаньне.
Дзіцячая парнаграфія забароненая. Яна мае азначэньне, як парнаграфія з удзелам асоб да 18 гадоў.
Доступ да порнавырабаў маюць асобы, якія дасягнулі ўзросту 18 гадоў. Яны могуць заключаць дагаворы з адпаведнымі тэлеканаламі.
Парнафільмы і перадачы ў жывую празь сеціва караюцца законам. У Латвіі адсутнічаюць прызнаныя законам порнавытворцы, хоць самаробнае порна існуе. Простыя насельнікі краіны могуць грузіць зь сеціва непрыстойнае дзіва і спакойна яго глядзець. Продаж і платны паказ забаронены і караецца законам.
Мінулае
рэдагавацьУ Партугаліі парнаграфія была даступная для невялікага кругу асоб. Порнавырабы тайна "па-ціху" прывозілі з-за мяжы, як правіла з Заходняе Эўропы, Францыі, Гішпаніі.
Да 19 ст. Партугалія ня мае доказаў прысутнасьці парнаграфіі, акрамя невялікіх апісаньняў у хрысьціянскіх пісаньнях. Яны ў большасьці былі для апісаньня грэху і папярэджаньня чыненьня граху. Такі стан быў з-за таго, што архівы дзяржаўныя, асабістыя хаваліся ў манастырах і з-за існуючых правілаў пахатлівыя й плоцкія рэчы не маглі там хавацца. Парнаграфія проста выкідалася, спальвалася, або іншым спосабам зьнішчалася, як непатрэбная, непаважная рэч.
У 19 ст. пачалі стварацца архівы неманастырскія: дзяржаўныя, прадпрымальніцкія, багатых асоб. У іх можна знайсьці парнаграфію. Яна была ў асноўным з Францыі: фатаграфіі, кнігі, кіно. У пачатку 20 ст. Партугалія мела валоданьні ў сьвеці (т. зв. Ангола, Мазамбік, Бразылія і інш.). Розныя людзі выязджалі ў далёкія заморскія землі, дзе знаёміліся з рознымі звычаямі. Народы Партугальскага валадарства мелі рознае разуменьне прыстойнасьці.
У канцы 19 ст. і пачатку 20 ст. чалавек павінен быў адзетым і адкрытым мець толькі галаву. Такі погляд зьбліжаў партугальцаў да мусульман. Пасьля заканчэньня Другое сусьветнае вайны разуменьне прыстойнасьці і парнаграфіі пачаў мяняцца. Можна стала хадзіць у адзеньні, якое не прыкрывала рукі й ногі вышэй кален. Цалавацца ў грамадзкім месцы. Купацца ў рэках і моры ў ніжняе бялізьне.
У 1970-ыя гады пачалася сэксуальная рэвалюцыя. Кіно пачало паказваць плоцкае каханьне.
У 21 ст. сеціва дало магчымасьць і доступ да порнавырабаў большасьці насельнікаў Партугаліі.
У 1960-ыя і 1970-ыя гады Партугалія пачала запаўняцца самаробнымі порнавырабамі, якія прывозілі з Францыі. Порнавырабы сталі даступнымі для простага чалавека. У 1990-ыя гады ледзь усе рынкі краіны Партугаліі мелі месца продажаў відэа, дзе таксама можна было купіць порна. Сталі прадавацца порначасопісы замежныя, напрыклад Плэйбой, Гастлер і інш.
Чытанка
рэдагавацьУ сярэднявечнае Партугаліі любыя цісьненныя кнігі павінныя былі быць узгодненыя з царкоўнымі ўстановамі. У выпадку непрыстойнасьці, яна падлягала царкоўнаму суду. У 20 ст. Партугалія стварылі сьвецкія ўстановы вольныя ад каталіцкае царквы, а правасудзьдзе, зьвязанае з непрыстойнасьцю, чынілі ў судзе Кароны. Любая кніга перад выданьнем павінна быць мець асобную ільготу на абнародваньне.
Партугалія былі пад культурным уплывам Францыі. Першая вядомая кніга, дзе можна чытаць і глядзець парнаграфію, мела назву «Школа каханьня»[a]. Яна выйшла ў сьвет у Францыі ў 1655 годзе. Кніга «Школа каханьня» была пачаткам парнаграфіі ў Францыі[1].
Фатаграфія
рэдагавацьУ 1841 годзе Вілям Фокс Тальбат заявіў аб адкрыцьці спосабу множаньня выявы абразу[2].
Асноўным месцам для вытворчасьці порназдымкаў стала Францыя. Іх вывозілі ў Брытанію і іншыя краіны[3]. Іх перапраўлялі поштаю.
Дзіва
рэдагавацьНевядома час стварэньня першае порнастужкі ў Партугаліі. Да сярэдзіны 1980-ых гадоў порна здымалася на кінастужкі, а пазьней паступова пачало выцясьняцца відэакасэтамі. Іх можна было глядзець на відэамагнітафонах дома, а не ў кінатэатры. Запіс порна можна было рабіць дома без удзелу многіх людзей. Гэта прывяло да падзеньня расходаў па вытворчасьці порнавырабаў, а гэта прывяло да павелічэньня вытворчасьці порнавырабаў. Іх рабілі ня сотні, а ўжо тысячы ў месяц[3][4].
У краіне неіснуюць прызнаныя дзяржаваю вытворцы порна, але разам з тым вытворчасьць порна забаронае і караецца законам. Самаробнае порна ў краіне вырабляецца і распаўсюджваецца празь сеціва, або паміж людзьмі «з рук у рукі».
Рынак краіны мае ўсе віды порна:
Удзел у ММ, ЖЖ і скоталожніцтва не выдзяляецца асобна ад іншых відаў порнавырабаў, падобна як у суседняй Беларусі. Права Партугаліі ў дачыненьні парнаграфіі падобнае да эўрапейскага права.
Запіс плоцевага чыну МЖ для прагляду для ўласнага прагляду некараецца. Замужняя жанчына можа чыніць плоцкія дзеяньні не са сваім мужам, а запіс аб тым ня будзе караным. Незамужняя жанчына чыніць плоцкія дзеяньні з мужчынам, то яны ня будуць пакараныя дзяржаваю.
Крыніцы
рэдагаваць- ^ The Roots of Western Pornography: the French Enlightenment takes on sex (Эйчытыміель) Libido, the Journal of Sex and Sensibility. Libido Inc (сьнежань 2003). Праверана 22 жніўня 2006 г.
- ^ The Calotype Process. Бібліятэка ВНУ м. Глязга (1999). Праверана 19 чэрвеня 2006 г.
- ^ а б Chris Rodley, Dev Varma, Kate Williams III (Directors) Marilyn Milgrom, Grant Romer, Rolf Borowczak, Bob Guccione, Dean Kuipers (Cast) (7 сакавіка 2006) Pornography: The Secret History of Civilization. Дзіва Коч. Праверана 21 кастрычніка 2006 г.
- ^ That Old Feeling: When Porno Was Chic. Time Magazine (Time inc.) (29 сакавіка 2005). Праверана 16 кастрычніка 2006 г.
Заўвагі
рэдагаваць- ^ Па-француску: «L'Ecole des Filles».