Жында
Жында — мужчынскае імя і вытворнае ад яго прозьвішча.
| Жында лац. Žynda | |
| Sindo | |
| Паходжаньне | |
|---|---|
| Мова(-ы) | германскія |
| Іншыя формы | |
| Зьвязаныя імёны | Сындык, Жындуль, Шымбольт, Сіндэр |
| Зьвязаныя артыкулы | |
| якія пачынаюцца з «Жында» | |
Паходжаньне
рэдагавацьСінда, пазьней Зынт (Sindo, Sindt[1]) — імя германскага паходжаньня[2]. Іменная аснова -сінд- (-зынд-) паходзіць ад гоцкага sinþs 'дарога, шлях'[3] або германскага sintha 'дарога, падарожжа, вайсковая выправа'[4][a]. Сярод ліцьвінаў бытавалі імёны Сындык, Жындуль (Жындэль), Шымбольт, Сіндэр (Шындэр). Адзначаліся германскія імёны Sindico, Sindulus (Sindel), Sinbald (Sendebald), Sinder (Sindheri).
Этымалягічны слоўнік старапольскіх асабовых імёнаў, выдадзены Польскай акадэміяй навук, адзначае гістарычнае бытаваньне ў Польшчы германскіх імёнаў Zynda, Sindram (Zyndram), Zyndrych[7].
У Прусіі бытавала імя Syntke[b][9].
Варыянты імя ў гістарычных крыніцах: Żynda (1697 і 1699 гады)[10]; Maryanna Żyndowa (1699 год)[10][c].
Носьбіты
рэдагавацьУ гістарычнай Прусіі існуе вёска Зындаў.
Заўвагі
рэдагаваць- ^ Польска-летувіская аўтарка Юстына Вальковяк прызнае брак адэкватнага тлумачэньня іменнай асновы -сін- (-зін-) зь летувіскай мовы, а для іменнай асновы -жын- за найбольш адэкватнае прызнае žinóti 'ведаць', pa-žìnti 'спазнаць'[5] (фіксуецца ў слоўніку Канстанціна Шырвіда[6])
- ^ Адзначалася старажытнае германскае імя Sindico[8]
- ^ Таксама:
- Сімбар, Шэмбэр: Decz Simborowicz (1563 год)[11], s panem Stanisławem Szymborem (1621 год)[12], на тэрыторыі цяперашняй Летувы фіксавалася прозьвішча Шэмбэр (Szember)[13];
- Сынтаўт (адзначалася старажытнае германскае імя Sindolt[14]): circa bona Syntholtowicz (11 сакавіка 1525 году)[15], w filii Syntowtach (1675—1677 гады)[16];
- Сіндрун: Sindruny (1744 год)[17]
Крыніцы
рэдагаваць- ^ Gottschald M. Deutsche Namenkunde: Unsere Familiennamen nach ihrer Entstehung und Bedeutung. — Berlin, 1982. S. 462.
- ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 1340.
- ^ Kremer D. Die Germanischen Personennamen in Katalonien // Estudis romànics. Nr. 14, 1972. S. 201.
- ^ Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. T. 5: Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego. — Kraków, 1997. S. 242.
- ^ Walkowiak J. B. Litewskie nazwiska Polaków: słownik etymologiczno-frekwencyjny. — Poznań, 2019. S. 24.
- ^ žinóti, Lietuvių kalbos žodynas
- ^ Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. T. 5: Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego. — Kraków, 1997. S. 243.
- ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 1340.
- ^ Trautmann R. Die altpreußischen Personennamen. — Göttingen, 1925. S. 92.
- ^ а б Walkowiak J. Współczesne nazwiska Polaków o możliwej genezie litewskiej nieobecne w LPŽ, poświadczone w kartotece antroponimicznej LKI // Onomastica (Wrocław). T. 64, 2020. S. 223.
- ^ Писцовая книга Гродненской экономии с прибавлениями, изданная Виленской Комиссией для разбора древних актов. Ч. 2. — Вильна, 1882. С. 400.
- ^ Rejestry popisowe pospolitego ruszenia szlachty Wielkiego Księstwa Litewskiego z 1621 r. — Warszawa, 2015. S. 42.
- ^ Lietuvių pavardžių žodynas. T. 2. — Vilnius, 1989. P. 908.
- ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 1344.
- ^ Lietuvos Metrika. Knyga 12 (1522—1529). — Vilnius, 2001. P. 614.
- ^ Žemaičių vyskupijos vizitacija 1675—1677 m. Fontes Historiae Lituaniae. Vol. X. — Vilnius, 2011. P. 931.
- ^ Diecezja Wileńska, 1744, Pawet, 20 лютага 2011 г.