Гіль

Гіль, сьнягі́р (па-лацінску: Pyrrhula pyrrhula) — пералётная птушка атраду вераб’інападобных.

Гіль
Гіль-самец. Малюнак Магнуса фон Райта
Клясыфікацыя
Царства	Жывёлы
Тып	Хордавыя
Кляса	Птушкі
Атрад	Вераб’інападобныя
Сямейства	Уюрковыя
Род	Гілі
Від	Гіль
Бінамінальная намэнклятура
Pyrrhula pyrrhula
Гіль на Віківідах  Гіль у Вікісховішчы ITIS 179180 ·

Апісаньне

Даўжыня цела 17—19 см. Вага 25—30 г. Узімку гілі вельмі добра заўважныя праз ружова-чырвоную грудку самцоў (у саміцаў яна буравата-шэрая).

Пражываньне

Птушка распаўсюджаная па ўсёй Эўропе і Азіі. У Беларусі частка іх жыве круглы год, частка прылятае з паўночных рэгіёнаў. Гілі гняздуюць у хваёвых і зьмяшаных лясох з густым хмызьняком. Сустракаюцца ў садох і парках гарадоў (асабліва падчас вандраваньняў). Улетку пражываюць як у густых лясох, так і ў рэдкалесьсі.

Саміца

Pyrrhula pyrrhula europoea

Pyrrhula pyrrhula

Харчуецца гіль пераважна насеньнем, пупышкамі й ягадамі. Птушанятаў выкормліваюць у асноўным расьлінавым кормам, а казурак паядаюць толькі выпадкова.

Народныя прыкметы

• Гіль пад акном рассьпяваўся — да адлігі.

Літаратура

• Б. І. Фэдарака. «Да біолёгіі Purrhula coccinea Scl». (сьнігір, сьнягур, сьнягурка, гіль). / С. Плаўнік // Наш Край : штомесячнік Цэнтральнага Бюро Краязнаўства пры Інстытуце Беларускай Культуры. — Менск: травень 1928. — № 1 (28). — С. 15—18.
• Птицы Белоруссии: Справочник-определитель гнёзд и яиц / М. Е. Никифоров, Б. В. Яминский, Л. П. Шкляров. — Мн.: Выш. шк., 1989. — 479 с. — 15 000 ас. — ISBN 5-339-00209-8

Вонкавыя спасылкі

Pyrrhula pyrrhula — таксанамічная інфармацыя