Воля (псыхалёгія)
псыхалягічны працэс
Воля — сьвядомае самаўпарадкаваньне асобай сваёй дзейнасьці і паводзінаў, якое забясьпечвае пераадоленьне цяжкасьцяў пры дасягненьні мэты. Яе свабода вызначаецца самастойнасьцю і незалежнасьцю ад вонкавай абумоўленасьці. У вучэньні валюнтарызму (Нарцыс Ах(en), Вільгельм Вунт, І. Ліндворскі) служыць адвечнай і першаснай падставай чалавечай дзейнасьці. У асацыянізьме (Ойген Блёйлер, Ёган Гэрбарт і Гэрман Эбінгаўз) разглядаецца ў якасьці выніку зьяваў[1].
Крыніцы рэдагаваць
- ^ Воля ў псыхалёгіі // Беларуская энцыкляпэдыя ў 18 тамах / гал.рэд. Генадзь Пашкоў. — Менск: Беларуская энцыкляпэдыя імя Петруся Броўкі, 1997. — Т. 4. — С. 270-271. — 480 с. — 10 000 ас. — ISBN 985-11-0090-0
Вонкавыя спасылкі рэдагаваць
- Воля // Навучальныя матэрыялы анлайн, 2010 г. Праверана 21 ліпеня 2015 г.