Вежа Вятроў

Вежа Вятроў — найстаражытны мэтэаралягічны помнік у Атэнах, вышынёй 12 мэтраў і дыямэтрам каля 8 мэтраў. Узьвядзеньне гэтай васьміграннай вежы пэнтэліконскага мармуру на рымскай агоры прыпісваецца астраному Андроніку зь Кіра. Традыцыйна гэтая падзея датуецца сярэдзінай I-га стагодзьдзя да н.э., аднак не выключана і больш раньняя дата.

Вежа Вятроў у Атэнах.

У антычнасьці вежу вянчаў флюгер у выглядзе Трытона. Захаваўся апяразваючы верх вежы фрыз з алегарычнымі выявамі васьмі вятроў — Барэю (паўночны), Кекію (паўночна-ўсходні), Апеліёту (усходні), Эўру (паўднёва-ўсходні), Ноту (паўднёвы), Ліпсу (паўднёва-заходні), Зэфіру (заходні) і Скірону (паўночна-заходні). Унутры вежы знаходзілася клепсідра, якую жывілі воды з акропалю.

У Сярэднявеччы вежа была прыстасавана пад царкоўную званьніцу. Напачатку XIX стагодзьдзя вызвалена ад векавых напластаваньняў. Паслужыла правобразам абсэрваторыі Радкліфа ў Оксфардзе (1794) і аднайменнай вежы ў Севастопалі (1849).

Глядзіце таксама

• Вятры ў старажытнагрэцкай міталёгіі