Алена Лебенбаўм

Алена Верабей
	Алена Верабей
Імя пры нараджэньні	Алена Якаўлеўна Лебенбаўм
Дата нараджэньня	5 чэрвеня 1967 (56 гадоў)
Месца нараджэньня	Берасьце, БССР, СССР;
Месца вучобы	Берасьцейскі дзяржаўны музычны каледж імя Рыгора Шырмы; Расейскі дзяржаўны інстытут сцэнічных мастацтваў[d] (1993);
Занятак	актрыса, сьпявачка
Гады дзейнасьці	1990—
Псэўданімы	Елена Воробей
Узнагароды
IMDb	ID nm0495596
Сайт	vorobei.ru
Подпіс
	Алена Верабей у Вікісховішчы

Гэты артыкул прысьвечаны расейскай акторцы. Калі вас цікавяць іншыя сэнсы, глядзіце таксама Вераб’іныя.

Алена Якаўлеўна Лебенбаўм, псэўд. Верабей (па-расейску: Елена Яковлевна Лебенбаум, псевд. Воробей; нар. 5 чэрвеня 1967, Берасьце) — эстрадная акторка парадыйнага жанру і кіно, сьпявачка. Жыве і працуе ў Расеі.

Біяграфія рэдагаваць

Нарадзілася ў сям’і беларускіх габрэяў Якава і Ніны Лебенбаўмаў у Берасьці. Ганарылася сваім прозьвішчам і любіла падкрэсьліваць яго значэньне: дрэва жыцьця. Вучылася ў сярэдняй школе № 20 г. Берасьця, а затым у музычнай вучэльні (цяпер — Берасьцейскі дзяржаўны музычны каледж імя Рыгора Шырмы). Здольнасьці да пародыяў выявіліся ў яе яшчэ ў школе. Школьныя настаўнікі сталі першымі пэрсанажамі для яе пародыяў. Разам з тым любіла сьпяваць і марыла стаць эстраднай сьпявачкай. Але бацькі рыхтавалі яе на настаўніка музыкі.^[1]

У 1988 з трэцяй спробы паступіла ў Ленінградзкі тэатральны інстытут (сёньня — Санкт-Пецярбурская дзяржаўная акадэмія тэатральнага мастацтва). Паводле яе словаў, каб езьдзіць у Ленінград на ўступныя іспыты, тры гады запар ёй давялося мыць пад’езды, разгружаць хлеб, дапамагаць прадаўцам ў хлебным аддзеле. Цікава, што пры паступленьні прыёмная камісія адзначыла, што сьпяваць Алена Лебенбаўм ня ўмее і ня здольная гэтаму навучыцца.^[2] У Ленінградзкім тэатральным інстытуце, які скончыла ў 1993 годзе, яна праходзіла навучаньне па клясе артыст тэатру, эстрады і кіно Ісака Штокбанта. Артыстка прызнаецца, што падчас навучаньня цяжэй за ўсё ёй было пазбавіцца свайго беларускага акцэнту, каб пачаць правільна размаўляць па-расейску. А лягчэй за ўсё ёй даваўся вакал. Пэдагогу па вакале Алене Шмыдлеўскай, якая вучыла ня толькі класычнай манэры сьпеваў, але і эстраднай, і джазавай, і якая пасьля ўгавораў пагадзілася ўзяць Алену Лебенбаўм у сваю клясу, яна паабяцала стаць лепшай вучаніцай. І сапраўды стала ёю.^[3]

Творчы шлях рэдагаваць

З студэнцкіх гадоў пачала працаваць у Ленінградзкім тэатры музычнай пародыі «Буфф» разам з такімі вядомымі сёньня парадыстамі як Юры Гальцаў, Генадзь Ветраў. Там у яе была магчымасьць іграць у драматычных спэктаклях, сьпяваць, і рабіць пародыі. Знайсьці свой жанр для яе тады аказалася няпроста — хацела стаць і сьпявачкай, і парадыстам, і акторкай.

У 1991 выступіла на конкурсе акторскай песьні імя Андрэя Міронава з музычнай пародыяй. Сваім вобразам і вакальным нумарам яна шакавала журы, якое не ацаніла яе выступ, але пры гэтым у гледачоў яна выклікала вялікае захапленьне і была адзначана прызам глядацкіх сымпатыяў.^[2] У 1993 Алена выдатна прадэманстравала свае вакальныя і акторскія здольнасьці на Ўсерасейскім конкурсе «Ялта-Масква-Транзыт». Тады яна зьявілася перад гледачамі ў вобразе няўклюднай школьніцы ў акулярах з касічкамі і бутэрбродам у руцэ. Меркаваньні прафэсійнага журы і гледачоў гэтым разам супалі і Алена Верабей атрымала на конкурсе Гран-пры, адмысловы прыз 1-га тэлеканалу — паездку ў Сан-Рэма ды прыз глядацкіх сымпатыяў.

Аднак пасьля гэтага выдатнага посьпеху ў Ялце Алена Верабей эстраднай сьпявачкай ня стала — для гэтага патрэбныя былі вялікія грошы, якіх яна ня мела. Ты ня менш, яна працягвала пісаць песьні, агучвала шматлікія рэклямныя ролікі. Вялікую ролю ў яе далейшай акторскай кар’еры адыграла знакамітая сьпявачка Ала Пугачова, якая ў 1998 годзе запрасіла яе прыняць удзел у здымках «Калядных сустрэчаў» («Рождественских встреч»).

Пазьней ёй зацікавўся парадыст Уладзімер Вінакур, які шукаў актрысу для свайго тэатру, аднак працаваць у яго тэатры ёй не давялося: пасьля адзінага выступу ў канцэртнай праграме «Левчик и Вовчик. 30 лет спустя», дзе Верабей разам з Гальцавым і Ветравым выканалі парадыйны нумар, да яе падышоў прэзыдэнт культурнага фонду «АРТЭС» А. Достман і прапанаваў падпісаньне выгаднага кантракту. Праз пэўны час Алена Верабей цалкам перайшла на эстраду ў парадыйны жанр і пачала браць удзел у праграме «Аншлаг». Пачаліся і сольныя канцэрты перад вялікай аўдыторыяй у розных гарадах і краінах. За некалькі гадоў Алена Верабей пасьпела аб’езьдзіць з гастролямі паўсьвету. Здымаецца ў кіно.

Творчы псэўданім Алены Лебенбаўм мае наступнае тлумачэньне: з аднаго боку, слова «верабей» выдатна адлюстроўвае няўрымсьлівы тэмпэрамэнт артысткі, а яшчэ Алена зь дзяцінства любіць сьпявачку Эдыт Піаф, прозьвішча якой з францускай мовы перакладаецца як «верабей».

Сям’я рэдагаваць

Сёньня Алена Верабей жыве ў Маскве на Вараб’ёвых гарах, выхоўвае дачку Сонечку, якая нарадзілася ў 2003 годзе насуперак дыягназу дактароў, якія ставілі ёй дыягназ «бясплоднасьць». Раней рэгулярна наведвалася ў Берасьце, дзе ў сям’і бацькоў выхоўвалася яе дачка Сонечка. Заўчасна спачылы дзядзька Алены Лебенбаўм (родны брат бацькі) — Яфім Лебенбаўм — быў сябрам Берасьцейскай гарадзкой арганізацыі БНФ «Адраджэньне», выступаў за незалежнасьць Беларусі, яе дэмакратызацыю, прыхільна ставіўся да беларушчыны і, будучы прыватным прадпрымальнікам, нават матэрыяльна рэгулярна падтрымліваў утрыманьне сядзібы БНФ у Берасьці. Наогул для ўсіх Лебенбаўмаў, любоў да Берасьця і сваёй краіны былі зусім не чужыя.^[4]

З 2010 году бацькі Алены Верабей (Лебенбаўм) Якаў і Ніна ды сям’я малодшай сястры Натальлі жывуць разам зь ёй у Маскве.

Ролі ў кіно рэдагаваць

2011 «Новые приключения Аладдина» — мама Аладзіна
2010 «Морозко»(мюзыкл) — Марфушэнька (галоўная роля)
2009 «Золотой ключик» — ліса Аліса
2008 «Золотая рыбка» — Залатая Рыбка
2007 «Первый дома» — сэржант міліцыі/Паша Строганава
2007 «Королевство кривых зеркал»
2006 «Бедная крошка» — Кікімара
2006 «1-й Скорый» — бяздарная акторка (пародыя на «кікімару» кінарэжысэра Якіна з к/ф «Иван Васильевич меняет профессию»)
2005 «Это все цветочки» — Інга
2005 «Бриллианты для Джульетты» — Жанна сьпявачка
2005 «12 стульев» (Украіна) — Фіма Собак, сяброўка Элачкі-людажэркі
2004—2005 «Осторожно, Задов!»
2004 «Операция „Эники-Беники“»
2004 «Афромосквич» — настаўніца Жэні
2003 «Женский роман» — эпізод
2001 «Вуліцы разьбітых ліхтароў»-3 (па-расейску: Улицы разбитых фонарей)— Ларыса, разьвядзёная багачка
2001 «Домовой» (16-я сэрыя)
2001 «Старые песни о главном. Постскриптум» (тэлепраект)
1998 «Тело будет предано земле, а старший мичман будет петь» — эпізод
1993 «Страсти по Анжелике» (Украіна, Расея) — сяброўка
1990 «Бакенбарды» | Sudeberns — удзельніца «Капэлы»