Ізьнік
|
|
Гэты артыкул у цяперашні момант актыўна рэдагуецца ўдзельнікам Євдоким (гутаркі). Для пазначэньня даты ўсталяваньня папярэджаньня выкарыстоўвайце канструкцыю {{падстаноўка:Р}}. |
|---|
Ізьнік, колішняя Нікея — старажытны і сярэдневяковы горад Малой Азіі, разьмешчаны ў паўднёва-заходняй частцы сучаснай Турэччыны.
| Ізьнік | |
| турэц. İznik | |
| |
| Краіна: | Турэччына |
| Правінцыя: | Бурса |
| Плошча: | 736,51 км² |
| Насельніцтва (2012) | |
| колькасьць: | 22 507 чал. |
| шчыльнасьць: | 30,56 чал./км² |
| Паштовы індэкс: | 16860 |
| Геаграфічныя каардынаты: | 40°25′45″ пн. ш. 29°43′16″ у. д. / 40.42917° пн. ш. 29.72111° у. д.Каардынаты: 40°25′45″ пн. ш. 29°43′16″ у. д. / 40.42917° пн. ш. 29.72111° у. д. |
Ізьнік на мапе Турэччыны   Ізьнік | |
 Галерэя здымкаў у Вікісховішчы
| |
| http://www.iznik.bel.tr | |
НазваРэдагаваць
Назва Ізьнік паходзіць ад старой назвы горада Нікея. Згодна з агульным правілам пераўтварэньня ў той пэрыяд, назва Isnikea перайшла ў турэцкае Iznik шляхам даданьня суфікса да грэцкай назвы, яка азначае «ўнутры сьцяны»[1].
ГісторыяРэдагаваць
Больш падрабязна пра гісторыю горада ў даасманскія часы гл. у артыкуле Нікея (Бітынія)
У 1331 годзе Архан I захапіў горад, і на кароткі час ён стаў сталіцай Асманскага эмірата, які пашыраўся [2]. Вялікі храм Сьвятой Сафіі ў цэнтры горада быў ператвораны ў мячэт і стаў называцца Арханскай мячэцьцю[3]. Побач былі пабудаваны медрэсэ (духоўная школа) і хамам (лазьня)[4]. У 1334 г. Орхан пабудаваў яшчэ адну мячэць і імарэт (суповую кухню) каля брамы Yenіşeh Kapısı на паўднёвым баку горада.
Арабскі падарожнік Ібн Батута (Ibn Battuta) наведаў горад у 1331 годзе, неўзабаве пасьля захопу горада Орханам І ([5]). Паводле Ібн Батуты, горад быў у руінах, населены невялікай колькасьцю людзей, якія знаходзіліся на службе ў султана. Каля гарадзкіх сьцен былі сады, кожны дом быў акружаны фруктовым садам. У горадзе вырошчвалі садавіну, грэцкія арэхі, каштаны й салодкі вінаградШаблён:Sfn[6].
Перапіс 1520 г. зафіксаваў 379 мусульманскіх і 23 хрысьціянскія сем’і, у той час як праз стагодзьдзе, у 1624 г., зафіксавана 351 мусульманская й толькі 10 хрысьціянскіх сем’яў. Зыходзячы зь пяці членаў кожнай сям’і, гэтыя лічбы паказваюць, што насельніцтва складала каля 2000 чалавек.
У 18—19 стагодзьдзях колькасьць жыхароў была амаль аднолькавай. Увогуле, калі бізантыйскі горад, паводле ацэнак, налічваў 20-30 тысячаў насельніцтва, то ў часы Асманскай імпэрыі горад ніколі ня быў квітнеючым. Падарожнікі апісвалі горад несуцяшальна. Так, італьянскі археолаг Даменіка Сесьціні пасьля свайго візыту ў Ізьнік у 1779 годзе пісаў пра Ізьнік як пра закінуты горад без жыцьця, без шуму й без руху. У 1797 годзе Джэймс Далауэй апісаў Ізьнік як «няшчасную вёску».
Значная частка горада была разбурана ў 1921 годзе падчас грэка-турэцкай вайны (1919—1922), большасьць насельніцтва стала бежанцамі. Шмат гістарычных будынкаў было пашкоджана альбо разбурана.
У 1930 годзе горад быў далучаны да правінцыі Бурса.
НасельніцтваРэдагаваць
Паводле зьвестак TUІK на 2020 год, насельніцтва муніцыпалітэта складае 44 102 чалавекі.
КрыніцыРэдагаваць
- ^ http://www.taraf.com.tr/makale/7238.htm Sevan Nişanyan'ın 03.09.2009 tarihli Taraf Gazetesi’nde çıkan 'İstanbul' başlıklı makalesi, erişim tarihi 06.10.2009
- ^ Raby Julian İznik, 'Une village au milieu des jardins' // Iznik: The Pottery of Ottoman Turkey. — London: Yanni Petsopoulos, 1989. — С. 19–22. — ISBN 978-1-85669-054-6
- ^ Шаблён:Citation
- ^ Шаблён:Citation
- ^ Шаблён:Harvnb. Raby (1989, p. 20) suggests a date between 1334 and 1339.
- ^ Шаблён:Harvnb; Шаблён:Harvnb
Вонкавыя спасылкіРэдагаваць
- Raby Julian İznik, 'Une village au milieu des jardins' // Iznik: The Pottery of Ottoman Turkey. — London: Yanni Petsopoulos, 1989. — С. 19–22. — ISBN 978-1-85669-054-6