Сыч вераб’іны

Вераб’іны сыч (Glaucidium passerinum) — від птушак роду вераб’іныя сычы сямейства савіных.

Сыч вераб’іны
Клясыфікацыя
Царства	Жывёлы
Атрад	Совападобныя
Сямейства	Савіныя
Род	Вераб’іныя сычы
Від	Сыч вераб’іны
Бінамінальная намэнклятура
Glaucidium passerinum
Сыч вераб’іны на Віківідах  Сыч вераб’іны ў Вікісховішчы ITIS 555445 · NCBI 121724

Glaucidium passerinum

Апісаньне

Вераб’іны сыч — вельмі маленькая сава, як і ўсе прадстаўнікі роду вераб’іныя сычы. Даўжыня яго цела складае 15—19 см, размах крылаў — 35—40 см, даўжыня крыла — 9—11 см, вага — 55—80 г. Самкі буйней за самцоў. Верх серавата-буры або цёмна-карычневы, зь белымі пястрынамі, якія на галаве меншыя, а на сьпіне буйнейшыя, а ніз белы з бурымі падоўжанымі палосамі.

Распаўсюджаньне

Вераб’іны сыч распаўсюджаны толькі ў Эўропе і Азіі. Ён насяляе ў цэнтры і на поўдні Скандынавіі (да палярнага круга), у гарах Цэнтральнай і Ўсходняй Эўропы (Сэрбія, Паўночная Італія і Пірэнэі), у Расеі, а таксама ў паўночнай частцы Манголіі і ў Маньчжурыі. У заходняй частцы Нямеччыны адсутнічае, так як там адсутнічаюць лясы. Але ў 1960-х гадах там выпушчаныя птушкі, выведзеныя ў няволі, і цяпер папуляцыя налічвае каля 200 пар. У эўрапейскай частцы Расеі ён даходзіць да паўночнай мяжы лесу на Кольскай паўвысьпе і ў Архангельскай вобласьці. У Сыбіры падымаецца прыкладна да паўночнай частцы Байкалу і на ўсход да Сахаліна, на поўдзень распаўсюджаны да Карпат, Смаленскай, Разанскай вобласьцей, Бугуруслана, Цюмені, Алтаю, Саян, Забайкальля, басэйна Рака Усуры. Вераб’іны сычык — аседлая птушка, але ў халодныя зімы часам перамяшчаецца на поўдзень, маладыя птушкі таксама качуюць восеньню і зімой. Насяляе горныя высокаствольныя, пераважна хвойныя лясы.

Вонкавыя спасылкі

• Вераб’іны сыч у Чырвонай кнізе Беларусі