Структуралізм — кірунак і інтэлектуальны рух у сучаснай (у асноўным кантынэнтальнай) філязофскай думкі. Найбольш уплывовым структуралізм быў у Францыі ў 1960-х гадах. Аказаў уплыў на разьвіцьцё сэміётыкі.

Структуралізм вынікае з структурнай лінгвістыцы, асновы якой заклаў Фэрдынанд эд Сасюр.

Асноўныя прадстаўнікі рэдагаваць

Структуралізм у сацыялёгіі рэдагаваць

Адным з асноўных тэзісаў структуралізму зьяўляецца сьцьверджаньне пра тое, што сацыяльныя і культурныя зьявы не валодаюць самастойнай субстанцыяльнай прыродай, а вызначаюцца сваёй нутранай структурай (то бок сыстэмай адносінаў паміж нутранымі структурнымі элемэнтамі), і сыстэмай адносінаў зь іншымі зьявамі ў адпаведных сацыяльных і культурных сыстэмах. Гэтыя сыстэмы адносінаў разглядаюцца як знакавыя сыстэмы, і, такім чынам, трактуюцца як аб'екты, надзеленыя значэньнем[1].

Структуралізм ставіць сваёй мэтай растлумачыць, як дадзеныя сацыяльныя інстытуты, якія могуць быць выяўленыя ў рамках структурнага аналізу, робяць магчымым чалавечы досьвед[2].

Крыніцы рэдагаваць