Улада ханаў Залатой Арды ахоплівала зьначнуюзначную частку сучаснай [[Расея|Расеі]] (акрамя Ўсходняй Сыбіры, Далёкага Ўсходу і раёнаў Крайняй Поўначы), паўночны і заходні [[Казахстан]], усходнюю [[Украіна|Ўкраіну]], [[Малдова|Малдову]], частку [[Узбэкістан|Ўзбэкістану]] і [[Туркмэністан]]у. Чыноўнікі Арды зьбіралі даніну на рускіх землях, але пазьней гэта функцыя была перададзеная падуладным рускім князям. Дзеля ўтрыманьня рускіх тэрыторыяў у падпарадкаваньні, а таксама з мэтай рабунку, татарскія атрады зьдзяйсьнялі частыя карныя паходы на [[Русь]]. Толькі ў другой палове [[13XIII стагодзьдзе|XIII стагодзьдзя]] такіх паходаў было чатырнаццаць. Таксама Залатая Арда рабіла набегі на [[ВКЛ]], [[Польскае Каралеўства (1385—1569)|каралеўства Польскае]], хваля набегаў нават дасягнула [[Вена|Вены]]. На поўдні Арда межавала з [[Чагатыйскі ўлус|Чагатыйскім улусам]].
Сталіцай пры Батыі стаў горад [[Сарай-Бату]]; у першай палове [[14XIV стагодзьдзе|XIV стагодзьдзя]] сталіца перанесена ў [[Сарай-Берке]] (заснаваны ханам [[Берке]] ([[1255]]—[[1266]]1255—1266)).
Залатая Арда была шматнацыянальнай і шматукладнай краінай. Буйнымі цэнтрамі гандлю, пераважна караваннага, былі: Сарай-Бату, Сарай-Берке, Ургенч, у крымскіх гарадах Судак, Кафа, Азак (Азоў) і інш.
На чале дзяржавы стаялі нашчадкі Чынгісхана — торэ. У асабліва важных выпадках палітычнага жыцьця зьбіраліся ўсенародныя сходы — курултаі. Дзяржаўнымі справамі займаўся першы міністар (беклярэ-бек — князь над князямі), якому падпарадкоўваліся ўсе міністры — везіры.
