Кіеўскі Псалтыр: розьніца паміж вэрсіямі

Змесціва выдалена Змесціва дададзена
д →‎Мінуўшчына: артаграфія
→‎Мінуўшчына: імя Трэмбіцкага
Радок 27:
У [[1827]] року пасаду настаяцеля Мікольскай царквы атрымаў [[Міхаіл Баброўскі]], прафэсар Сьвятога Пісаньня і герменэўтыкі ў [[Віленскі ўнівэрсытэт|Віленскім унівэрсытэце]]. Пачаўшы займацца вывучэньнем Псалтыру, ён перанёс рукапіс ва ўласную хату. Пасьля здушэньня [[Паўстаньне 1830—1831 гадоў|паўстаньня 1831 року]] царскі ўрад зачыніў Віленскі ўнівэрсытэт, а Міхаіл Баброўскі пераведзены ў [[Шарашоў]]скі прыход у [[Пружанскі павет (Расейская імпэрыя)|Пружанскім павеце]] [[Гарадзенская губэрня|Гарадзенскай губэрні]], куды перавёз і Кіеўскі Псалтыр.
 
Наступным уласьнікам быў У.[[Уладзіслаў Трэмбіцкі]], які набыў рукапіс, аднак паўнавартым гаспадаром стаў толькі ў 1848 року, па сьмерці Міхаіла Баброўскага. Пасьля сьмерці Трэмбіцкага ў 1861 року гісторыя Кіеўскага Псалтыру заблытаная, да 1874 яна знаходзілася ва ўласнасьці графа А. С. Замойскага (1800—1874). Пасьля ягонай сьмерці псалтыр трапіў у рукі князя {{Артыкул у іншым разьдзеле|Павал Вяземскі|П. П. Вяземскага|ru|Вяземский, Павел Петрович}} (1820—1888), усе рукапісныя зборы якога пасьля былі выкупленыя графам {{Артыкул у іншым разьдзеле|Сяргей Шарамецеў|С. Д. Шарамецевым|ru|Шереметев, Сергей Дмитриевич}} (1844—1918) і ў 1881 року перададзеныя Таварыству аматараў старажытнай пісьмовасьці.
 
Разам з усімі зборамі таварыства Кіеўскі Псалтыр паступіў у [[ленінград]]зкую [[Расейская нацыянальная бібліятэка|Публічную бібліятэку]] ў [[1932]] року.