Родаман
Родаман, Рудаман (Рудамань) — мужчынскае імя і вытворнае ад яго прозьвішча.
Родаман лац. Rodaman | |
Rodoman | |
Паходжаньне | |
---|---|
Мова(-ы) | германскія |
Утворанае ад | Roda + Mann |
Іншыя формы | |
Варыянт(ы) | Рудаман, Рудамань |
Зьвязаныя артыкулы | |
якія пачынаюцца з «Родаман» |
Паходжаньне
рэдагавацьГродман, Родаман або Рудман (Hrodman, Rodoman, Roudman) — імя германскага паходжаньня[1]. Іменная аснова -грод- (-род-, -руд-) (імёны ліцьвінаў Рудалт, Рутгер, Эйруд; германскія імёны Rudolt, Rutger, Eirodus) паходзіць ад гоцкага hroþ 'слава, перамога'[2], а аснова -ман- (імёны ліцьвінаў Мангерд, Дзерман, Есьман; германскія імёны Mangerðr, Derman, Esmann) — ад гоцкага manna[3], германскага man 'чалавек'[4].
Варыянты імя ў гістарычных крыніцах: Rodomańce (1744 год)[5]; Rudomań… Rudoman (1913 год)[6][7][a].
Носьбіты
рэдагавацьРодаманы (Rodoman) — літоўскі шляхецкі род зь Менскага ваяводзтва[11].
На гістарычнай Ковеншчыне існуе вёска Рудмяны.
Глядзіце таксама
рэдагавацьЗаўвагі
рэдагавацьКрыніцы
рэдагаваць- ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 911.
- ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 22.
- ^ Morlet M.-T. Les noms de personne sur le territoire de l’ancienne Gaule du VIe au XIIe siècle. T. I: Les noms issus du germanique continental et les créations gallo-germaniques. — Paris, 1971. P. 167.
- ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 23.
- ^ Diecezja Wileńska, 1744, Pawet, 20 лютага 2011 г.
- ^ Parafia niemenczyńska w 1913 r., Genealogia Wileńszczyzny
- ^ Parafia niemenczyńska w 1913 r., Genealogia Wileńszczyzny
- ^ Lietuvos Metrika. Knyga 224 (4) (1522—1530). — Vilnius, 1997. P. 215.
- ^ Акты, издаваемые Виленской комиссией для разбора древних актов. Т. 39. — Вильна, 1915. С. 124.
- ^ Памятная книжка Ковенской губернии на 1898 год. — Ковна, 1897.С. 159.
- ^ Polska encyklopedja szlachecka. T. 10. — Warszawa, 1938. S. 244.