Парышаў
Парышаў (па-ўкраінску: Паришів) — вёска ў Іванкаўскім раёне Кіеўскай вобласьці Ўкраіны. Да 1988 году знаходзілася ў Чарнобыльскім раёне Кіеўскай вобласьці (за 7 км на ўсход ад колішняга цэнтру м. Чарнобыль).
| Парышаў | |
| укр. Паришів | |
| Дата заснаваньня: | перад 1581 годам |
| Краіна: | Украіна |
| Вобласьць: | Кіеўская |
| Раён: | Іванкаўскі |
| Часавы пас: | UTC+2 |
| летні час: | UTC+3 |
| Геаграфічныя каардынаты: | 51°11′58.99″ пн. ш. 30°23′7.01″ у. д. / 51.1997194° пн. ш. 30.3852806° у. д.Каардынаты: 51°11′58.99″ пн. ш. 30°23′7.01″ у. д. / 51.1997194° пн. ш. 30.3852806° у. д. |
Парышаў на мапе Ўкраіны   Парышаў | |
 Галерэя здымкаў у Вікісховішчы
| |
Гісторыя
рэдагавацьКарона Каралеўства Польскага
рэдагавацьЗ падатковага рэестру Кіеўскай зямлі (ваяводзтва), складзеным 21 чэрвеня 1581 году каралеўскім слугой і паборцам панам Мацеем Язерскім, вынікае, што Парышаў належаў да Чарнобыльскага маёнтку смаленскага ваяводы пана Філона Кміты. Зь яго 2 дымоў асадных сялянаў выплачвалася па 15 грошаў, з 5 агароднікаў, у залежнасьці ад акалічнасьцяў (тут ня ўказана), — 4-6 гр.[1].
6 красавіка 1595 году кароль Жыгімонт Ваза, зважаючы на тое, што сын Філона Кміты Лазар спачыў, не пакінушы нашчадкаў, перадаў «prawem lennym wieś zwaną Tołstiles i grunt, czyli służbę, w Czarnobylu zwany Parysz, leżące częściowo w powiecie kijowskim, a częściowo w powiecie mozyrskim[a]» пану Лукашу Сапегу, двараніну каралеўскаму[2].
Пад уладай Расейскай імпэрыі
рэдагавацьПасьля другога падзелу Рэчы Паспалітай (1793) Парышаў апынуўся ў складзе Расейскай імпэрыі. З 1797 году сяло — у межах Радамышльскага павету Кіеўскай губэрні.
У парэформавы пэрыяд Парышаў адміністрацыйна належаў да Чарнобыльскай воласьці. На 1885 год тут налічвалася 68 двароў з 525 жыхарамі, дзейнічаў пастаялы двор[3].
У 1900 годзе ў 159 дварах казённай вёскі Парышаў было 459 душ мужчынскага і 465 жаночага полу жыхароў, усяго — 924 чалавекі. Зямлі налічвалася 3356 дзесяцін, прыналежных сялянам. Гаспадарка вялася паводле трохпольнай сістэмы. Дзейнічалі капліца, школа граматы, 3 млыны, зь якіх 2 ветракі і 1 тапчак. Пажарны абоз складалі 2 бочкі. Запасны прадуктовы капітал на 1 студзеня 1900 г. дасягнуў 1566 рублёў, 13 капеек[4].
Найноўшы час
рэдагавацьПасьля аварыі на Чарнобыльскай АЭС, вёска была адселена і, зьнятая з уліку, афіцыйна нібыта перастала існаваць. Але ў 2006 годзе тут яшчэ жылі 7 чалавек, у 2020 годзе заставаўся ўжо толькі адзін жыхар.
Заўвагі
рэдагаваць- ^ Ні адно з гэтых паселішчаў ня месьцілася ў Мазырскім павеце. Магчыма, памылку выклікала тое, што ў наступным дакумэнце, таксама ад 6 красавіка 1595 г., вялося пра сапраўды мазырскія добры пана Філона Кміты Антонавічы, Смалігавічы, Завайць, падараваныя канцлеру Льву Сапегу.
Крыніцы
рэдагаваць- ^ Źródła dziejowe (далей: ŹD). T. XX. Polska XVI wieku pod względem geograficzno-statystycznym; T. IX: Ziemie ruskie. Ukraina (Kijów — Bracław) / A. Jabłonowski — Warszawa, 1894. Wykazy… S. 36, 38
- ^ Sumariusz Metryki Koronnej. Seria nowa. T. VIII. Księga wpisów podkanclerzego Jana Tarnowskiego MK 139 z Archiwum Głównego Akt Dawnych w Warszawie 1595 / opracował Krzysztof Chłapowski. – Warszawa: Bellerive-sur-Allier, 2016. № 186
- ^ Волости и важнейшие селения Европейской России. Вып. 3. : Губернии Малороссийские и юго-западные: Харьковская, Полтавская, Черниговская, Киевская, Волынская, Подольская. – С.-Петербург: Центр. статист. комитет, 1885. С. 169
- ^ Список населённых мест Киевской губернии. — Киев, 1900. С. 1266
Літаратура
рэдагаваць- Похилевич Л. И. Сказания о населённых местностях Киевской губернии или Статистические, исторические и церковные заметки о всех деревнях, местечках и городах, в пределах губернии находящихся / Собрал Л. Похилевич. — Киев, 1864 (перавыданьне: Біла Церква: Видавець О. В. Пшонківський, 2005. — XXII+642 с, 8 іл.)