Парнаграфія ў Нідэрляндах
Парнаграфія ў Нідэрляндах маеца і можа быць купленая і знойдзеная ў сеціве. Парнаграфія ў Нідэрляндах забароненая і караецца законам.
Парнафільмы і перадачы ў жывую празь сеціва караюцца законам. У краіне адсутнічаюць прызнаныя законам порнавытворцы, хоць самаробнае порна існуе. Простыя насельнікі краіны могуць грузіць зь сеціва непрыстойнае дзіва і спакойна яго глядзець. Продаж і платны паказ забаронены і караецца законам.
Мінулае
рэдагавацьУ Нідэрляндах парнаграфія была даступная для невялікага кругу асоб. Порнавырабы тайна "па-ціху" прывозілі з-за мяжы, як правіла з Заходняе Эўропы, Францыі, Нямеччыны.
Да 19 ст. Нідэрлянды ня маюць доказаў прысутнасьці парнаграфіі, акрамя невялікіх апісаньняў у хрысьціянскіх пісаньнях. Яны ў большасьці былі для апісаньня грэху і папярэджаньня чыненьня граху. Такі стан быў з-за таго, што архівы дзяржаўныя, асабістыя хаваліся ў манастырах і з-за існуючых правілаў пахатлівыя й плоцкія рэчы не маглі там хавацца. Парнаграфія проста выкідалася, спальвалася, або іншым спосабам зьнішчалася, як непатрэбная, непаважная рэч.
У 19 ст. пачалі стварацца архівы неманастырскія: дзяржаўныя, прадпрымальніцкія, багатых асоб. У іх можна знайсьці парнаграфію. Яна была ў асноўным з Францыі: фатаграфіі, кнігі, кіно. У пачатку 20 ст. Нідэрлянды мелі валоданьні ў сьвеці (т. зв. Нідэрляндзкая Індыя і інш.). Ратэрдам стаў гаспадарчаю сталіцаю вялікае дзяржавы. Розныя людзі выязджалі ў далёкія заморскія землі, дзе знаёміліся з рознымі звычаямі. Народы Галяндзкага валадарства мелі рознае разуменьне прыстойнасьці.
У канцы 19 ст. і пачатку 20 ст. чалавек павінен быў адзетым і адкрытым мець толькі галаву. Такі погляд зьбліжаў галянцаў да мусульман. Пасьля заканчэньня Другое сусьветнае вайны разуменьне прыстойнасьці і парнаграфіі пачаў мяняцца. Можна стала хадзіць у адзеньні, якое не прыкрывала рукі й ногі вышэй кален. Цалавацца ў грамадзкім месцы. Купацца ў рэках і моры ў ніжняе бялізьне.
У 1970-ыя гады пачалася сэксуальная рэвалюцыя. Кіно пачало паказваць плоцкае каханьне.
У 21 ст. сеціва дало магчымасьць і доступ да порнавырабаў большасьці насельнікаў Нідэрляндаў.
У 2000-ыя гады Нідэрлянды сталі пачаткам перадачы Вялікі брат, дзе былі невялікія запісы сапраўднага плоцкага чыну. Ён быў упоцемку, або пад коўдраю, але сапраўдны і без выразаньня непрыстойных дзеяў.
Вытворчасьць
рэдагавацьУ 1960-ыя і 1970-ыя гады Нідэрлянды пачалі прамысловую вытворчасьць порнавырабаў, якія прадавалі ў Вялікабрытанію. Пасьля распаду СССР, зьменаў ва ўладзе і падзеньня ўраду бальшавікоў нідэрляндзкія порнавырабы сталі шырока прадавацца ў краіных СНД, сярэдняе Эўропы. Порнавырабы сталі даступнымі для простага чалавека. У 1990-ыя гады ледзь усе рынкі краіны Нідэрляндаў мелі месца продажаў відэа, дзе таксама можна было купіць порна. Сталі прадавацца порначасопісы замежныя, напрыклад Плэйбой, Гастлер і інш.
Права
рэдагавацьПарнаграфія ў Нідэрляндах забароненая і караецца законам. Права краіны мае розныя кары за розныя злачынствы:
- Арт. 240а забараняе паказ парнаграфічных карцінаў дзецям маладзейшым за 16 гадоў. Караецца затворам у астрог да 1 году, або навязкаю да 2000 эўра[1].
- Арт. 240б забараняе дзіцячую парнаграфію, якая азначаецца, як паказ выявы асобы да 18 гадоў пад час плоцкага каханьня. Караецца затворам у астрог да 4 гадоў, або навязкаю да 78 000 эўра[2].
- Арт. 248э забараняе заляцаньне празь сеціва да асоб да 15 гадоў для плоцкага каханьня, або здымкаў порна зь ім/ёю. Караецца затворам у астрог да 2 гадоў, або навязкаю да 20 000 эўра[3].
- Арт. 254а забараняе порна са зьвярамі. Караецца затворам у астрог да 6 месяцаў, або навязкаю да 7 800 эўра[4].
Чытанка
рэдагавацьУ сярэднявечных Нідэрляндах любыя цісьненныя кнігі павінныя былі быць узгодненыя з царкоўнымі ўстановамі. У выпадку непрыстойнасьці, яна падлягала царкоўнаму суду. Пасьля адпадзеньня Нідэрляндаў ад каталіцкае царквы, правасудзьдзе, зьвязанае з непрыстойнасьцю, чынілі ў судзе Кароны. Любая кніга перад выданьнем павінна быць мець асобную ільготу на абнародваньне.
Нідэрлянды былі пад культурным уплывам Францыі. Першая вядомая кніга, дзе можна чытаць і глядзець парнаграфію, мела назву «Школа каханьня»[a]. Яна выйшла ў сьвет у Францыі ў 1655 годзе. Кніга «Школа каханьня» была пачаткам парнаграфіі ў Францыі[5].
Фатаграфія
рэдагавацьУ 1841 годзе Вілям Фокс Тальбат заявіў аб адкрыцьці спосабу множаньня выявы абразу[6].
Асноўным месцам для вытворчасьці порназдымкаў стала Францыя. Іх вывозілі ў Брытанію й іншыя краіны[7]. Іх перапраўлялі поштаю.
Дзіва
рэдагавацьНевядома час стварэньня першае порнастужкі ў Нідэрляндах. Да сярэдзіны 1980-ых гадоў порна здымалася на кінастужкі, а пазьней паступова пачало выцясьняцца відэакасэтамі. Іх можна было глядзець на відэамагнітафонах дома, а не ў кінатэатры. Запіс порна можна было рабіць дома без удзелу многіх людзей. Гэта прывяло да падзеньня расходаў па вытворчасьці порнавырабаў, а гэта прывяло да павелічэньня вытворчасьці порнавырабаў. Іх рабілі ня сотні, а ўжо тысячы ў месяц[7][8].
У краіне існуюць прызнаныя дзяржаваю вытворцы порна, але разам з тым вытворчасьць порна забаронае і караецца законам. Самаробнае порна ў краіне вырабляецца і распаўсюджваецца празь сеціва, або паміж людзьмі «з рук у рукі».
Рынак краіны мае ўсе віды порна:
Удзел у ММ, ЖЖ і скоталожніцтва не выдзяляецца асобна ад іншых відаў порнавырабаў, падобна як у суседняй Беларусі. Права Нідэрляндах ў дачыненьні парнаграфіі падобнае да эўрапейскага права.
Запіс плоцевага чыну МЖ для прагляду для ўласнага прагляду некараецца. Замужняя жанчына можа чыніць плоцкія дзеяньні не са сваім мужам, а запіс аб тым ня будзе караным. Незамужняя жанчына чыніць плоцкія дзеяньні з мужчынам, то яны ня будуць пакараныя дзяржаваю.
Тэлебачаньне
рэдагавацьНекаторыя тэлеканалы перадавалі порнавырабы з Нідэрляндаў у Брытанію, бо там былі больш мяккія адносіны дзяржавы да дзіва для дарослых. «Чырвоны жар Галяндыя», «ТБ Эротыка» ў сярэдзіне 1990-ых гадоў перадаваліся па кабэльных каналаў Брытаніі. Пазьней урад Брытаніі ўвёў забароны на «ўвоз» парнаграфічных тэлеканаў з-за мяжы, або нават перадачу ведаў аб іх існаваньні і спосабах атрыманьня іх вырабаў[9][10].
Глядзіце таксама
рэдагавацьЗаўвагі
рэдагаваць- ^ Па-француску: «L'Ecole des Filles».
Крыніцы
рэдагаваць- ^ wetten.nl – Wet- en regelgeving – Wetboek van Strafrecht – BWBR0001854 (нід.). Wetten.overheid (24 сьнежня 2012). Праверана 21 студзеня 2014 г.
- ^ wetten.nl – Wet- en regelgeving – Wetboek van Strafrecht – BWBR0001854 (нід.). Wetten.overheid (24 сьнежня 2012). Праверана 21 студзеня 2014 г.
- ^ wetten.nl – Wet- en regelgeving – Wetboek van Strafrecht – BWBR0001854 (нід.). Wetten.overheid (24 сьнежня 2012). Праверана 21 студзеня 2014 г.
- ^ wetten.nl – Wet- en regelgeving – Wetboek van Strafrecht – BWBR0001854 (нід.). Wetten.overheid (24 сьнежня 2012). Праверана 21 студзеня 2014 г.
- ^ The Roots of Western Pornography: the French Enlightenment takes on sex (Эйчытыміель) Libido, the Journal of Sex and Sensibility. Libido Inc (сьнежань 2003). Праверана 22 жніўня 2006 г.
- ^ The Calotype Process. Бібліятэка ВНУ м. Глязга (1999). Праверана 19 чэрвеня 2006 г.
- ^ а б Chris Rodley, Dev Varma, Kate Williams III (Directors) Marilyn Milgrom, Grant Romer, Rolf Borowczak, Bob Guccione, Dean Kuipers (Cast) (7 сакавіка 2006) Pornography: The Secret History of Civilization. Дзіва Коч. Праверана 21 кастрычніка 2006 г.
- ^ That Old Feeling: When Porno Was Chic. Time Magazine (Time inc.) (29 сакавіка 2005). Праверана 16 кастрычніка 2006 г.
- ^ Porn TV channel to be banned. The Independent (14 лістапада 1995). Праверана 16 чэрвеня 2016 г.
- ^ Bottomley bans hard-core porn TV channel. The Independent (10 кастрычніка 1996). Праверана 16 чэрвеня 2016 г.