Мікалай Някрасаў
Мікалай Аляксеевіч Някрасаў (28 лістапада (10 сьнежня) 1821, Няміраў — 27 сьнежня 1877 (8 студзеня 1878)), Санкт-Пецярбург) — расейскі паэт, пісьменьнік і публіцыст.
| Мікалай Някрасаў | |
| Николай Алексеевич Некрасов | |
 | |
| Асабістыя зьвесткі | |
|---|---|
| Нарадзіўся | 28 лістапада (10 сьнежня) 1821[1][2] |
| Памёр | 27 сьнежня 1877 (8 студзеня 1878)[1][2] (56 гадоў) |
| Пахаваны |
|
| Сужэнец | Zinaida Nekrasova[d] |
| Літаратурная дзейнасьць | |
| Род дзейнасьці | паэт, публіцыст |
| Жанр | паэзія |
| Мова | расейская мова[5] |
| Подпіс | 
|
 [[::ru:s:Николай Алексеевич Некрасов|Творы]] ў Вікікрыніцах
| |
Ода Мураўёву-вешальніку
рэдагаваць16 красавіка 1866 году на абедзе ў Ангельскім клюбе Мікалай Някрасаў зачытаў оду, прысьвечаную Мураўёву-вешальніку. У далейшым за гэта паэта моцна раскрытыкавалі калегі. Сытуацыю, якая склалася вакол Някрасава па прачытаньні оды, апісаў Карней Чукоўскі ў творы «Паэт і кат»[6]:
|
Цьвердзяць, што двудушнасьць Някрасава ні ў чым ня выявілася з такой відавочнасьцю, як менавіта ў гэтай жахлівай одзе. Насамрэч, як мог рэвалюцыйны паэт славіць крывавага душыцеля Польшчы і заахвочваць яго да новых зладзействаў? Чаму чалавек, адно імя якога натхняла змагароў за свабоду, які, здаецца, толькі і рабіў, што паўтараў моладзі: «ідзі ў агонь…», «ідзі і гінь…», «памрэш не дарма: справа трывае, калі пад ёй струменіцца кроў», «кідайся проста ў полымя і гінь», — чаму пасьля таго, як моладзь сапраўды кінулася ў полымя, ён аддаў яе Мураўёву? А ён менавіта здрадзіў ёй, бо (як у той час паведамлялі газэты) ён сам пры народзе прасіў Мураўёва ўзмацніць тэрор, заклікаў яго да новых пакараньняў сьмерцю. Моладзі казаў «ідзі і гінь», а Мураўёву «ідзі і губі».
Арыгінальны тэкст (рас.)
Утверждают, что двуличие Некрасова ни в чем не сказалось с такой очевидностью, как именно в этой чудовищной оде. В самом деле, как мог революционный поэт восхвалять кровавого усмирителя Польши и побуждать его к новым злодействам? Почему человек, одно имя которого вдохновляло борцов за свободу, который, кажется, только и делал, что твердил молодежи: «иди в огонь...», «иди и гибни...», «умри не даром: дело прочно, когда под ним струится кровь...», «бросайся прямо в пламя и погибай», почему после того, как молодежь действительно бросилась в пламя, он предал ее Муравьеву? А он именно предал ее, ибо (как тогда же сообщали газеты) он сам во всеуслышанье просил Муравьева усилить террор, призывал его к новым казням. Молодежи говорил «иди и гибни», а Муравьеву «иди и губи».
|
|
Вонкавыя спасылкі
рэдагаваць
Мікалай Някрасаў — сховішча мультымэдыйных матэрыялаў
 |
Гэта — накід артыкула пра пісьменьніка альбо пісьменьніцу. Вы можаце дапамагчы Вікіпэдыі, пашырыўшы яго. |
- ^ а б Bell A. Nikolay Alekseyevich Nekrasov // Encyclopædia Britannica (брыт. анг.) — Encyclopædia Britannica, Inc., 1768.
- ^ а б інтэрнэт-энцыкляпэдыя
- ^ http://allart.biz/photos/image/ivan_kramskoi_23_Nekrasov_during_the_period_of_Last_songs_1877_78.html
- ^ Некрасов Николай Алексеевич // Большая советская энциклопедия (рас.): [в 30 т.] / под ред. А. М. Прохорова — 3-е изд. — Москва: Советская энциклопедия, 1969.
- ^ Bibliothèque nationale de France data.bnf.fr (фр.): плятформа адкрытых зьвестак — 2011.
- ^ Чуковский К. Поэт и палач (Некрасов и Муравьев). — Петербург, 1922.