Лацінская Царква
Лацінская Царква (Касьцёл) — (Рымска-Каталіцкая, Заходняя, Рымская Царква) — асноўная назва Каталіцкай Царквы лацінскага абраду.
Слова «Каталіцкі» паходзіць ад грэцкага καθολικός — усеагульны; упершыню ў адносінах да Царквы «η Καθολικη Εκκλησία» выкарыстаны каля 110 г. ў лісьце сьвятога Ігнація да жыхароў Сьмірны й замацаваны ў Нікейскім сымбалі веры. Каталіцтва зьяўляецца найбольш распаўсюджана хрысьціянскай канфесіяй, разам з пратэстанцтвам і праваслаўем. У 2002 годзе Каталіцкая Царква налічвала 1098 млн вернікаў, што складае каля 18 % насельніцтва сьвету, займаючы такім чынам, першае месца па колькасьці вернікаў у сьвеце.
Імя рэдагаваць
Частка Каталіцкай Царквы на Захадзе называецца Лацінскай Царквой, каб адрозніць сябе ад Усходніх Каталіцкіх Цэркваў, якія таксама знаходзяцца пад прыматам Папы. У гістарычным кантэксце да расколу хрысціянскай царквы 1054 года Лацінская царква часам называлася Заходняй царквой. Пісьменнікі, якія належаць да розных пратэстанцкіх канфесій, часам выбіраюць тэрмін «Заходняя Царква» ў якасці няяўнай прэтэнзіі на легітымнасць.
Тэрмін лаціна-каталік абазначае прыхільнікаў лацінскіх літургічных абрадаў, сярод якіх пераважае рымскі абрад. Лацінскія літургічныя абрады супрацьпастаўляюцца літургічным абрадам усходніх каталіцкіх цэркваў.
Рымскі - спасылка на асаблівыя царкоўныя адносіны з Рымам як эпіскапскай катэдрай. Гэты тэрмін таксама ўключае ў сябе традыцыйнае перакананьне, што св. Пётар і кожны біскуп Рыма, як яго наступнік, карыстаюцца г.зв першынства Пятра. У першыя стагодзьдзі хрысьціянства Рым, дзякуючы сваёй Пятроўскай спадчыне, меў асаблівую ролю сярод пяці фундамэнтальных цэнтраў хрысьціянства (Пентархіі)[1]. З пэўнага моманту яны сталі называцца патрыярхатамі на чале з патрыярхам, згодна з тагачаснай арганізацыяй. Да Бэнэдыкта XVІ тытул патрыярха быў адным са звычайных тытулаў папы.
Лацінскі - гэта адносіцца да літургічнай традыцыі. Кожны з патрыярхатаў у першыя стагодзьдзі хрысьціянства фармаваў свае ўласныя літургічныя формы, якія тычыліся ня толькі самой мовы, але й абрадаў увогуле. Яркай адметнасьцю стала лацінская літургія, асабліва эўхарыстычная малітва, якая называецца Рымскім канонам. Пасьля Трыдэнцкага сабору (1545–1563 гг.) ён быў кадыфікаваны й стаў унівэрсальным для ўсяго Лацінскаго Касьцёла. Рымскі літургічны абрад зьведаў глыбокае абнаўленьне дзякуючы літургічнай рэформе Другога Ватыканскага Сабору (1962–1965 гг.).