Камасінская мова

	Камасінская мова
Ужываецца ў	Расеі
Рэгіён	Сыбір (поўнач Саянаў)
Колькасьць карыстальнікаў	—
Клясыфікацыя	Уральскія мовы Самадыйскія мовы Уласнасамадыйскія Камаса-сялькупскія Камасінская мова; ; ; ;
Афіцыйны статус
Статус:	10 вымерлая[d]
Коды мовы
ISO 639-2(Т)	xas,; zkb
ISO 639-3	xas

Камасінская мова — самадыйская мова ўральскае моўнае сям'і, на якой размаўлялі камасінцы. За сёньняшнім часам зьяўляецца мёртвай мовай.

Была распаўсюджаная ў рэгіёне паўночнае часткі Саянаў; дыялект камасінскае мовы, на якім размаўлялі кайбалы, утвараў асобны анкляў на поўдзень ад асноўнага абшару камасінцаў. Носьбіты гэтага дыялекту жылі ў басэйнах рэк Абакан, Амыл, Кандат, Кебеж, Туба, Оя, Шадат (паўднёвы захад Краснаярскага краю Расеі).

Кароткі нарыс рэдагаваць

Камасінская мова падзялялася на два дыялекты: камасінскі ды кайбальскі. Мова ўваходзіла ў склад паўднёвае падгрупы самадыйскае групы ўральскае моўнае сям'і.

Найбольш значныя матэрыялы па мове, у тым ліку і фальклёрныя тэксты, сабраў у пачатку ХХ ст. фінскі лінгвіст Кай Донэр. Таксама мову дасьледавалі А. Тугарынаў, фінскі філёляг і дасьледнік уральскіх моваў Матыяс Кастрэн. У 1963 годзе экспэдыцыяй Уральскага ўнівэрсытэту пад кіраўніцтвам Аляксандра Матвеева ў вёсцы Аблакава былі знойдзеныя людзі пажылога ўзросту, якія яшчэ памяталі мову. У 1960-70 гадох зь імі працаваў эстонскі лінгвіст Ага Кюнап. Апошні носьбіт камасінскае мовы — Клаўдзія Плотнікава — памёрла ў 1989 року ва ўзросьце 94 гадоў.

Лінгвісты здолелі запісаць блізу 1500 словаў камасінскае мовы.

Крыніцы рэдагаваць

^ Ethnologue (анг.) — 25, 19 — Dallas, Texas: SIL International, 1951. — ISSN 1946-9675

Літаратура рэдагаваць

Britannica, 1984 Edition, Vol. 18, p. 1025
Donner K. Samojedische Wörterverzeichnisse. Helsinki, 1932.
Donner K. Kamassisches Wörterbuch. Helsinki, 1944.
Wixman, Ronald. The Peoples of the USSR. p. 109

Вонкавыя спасылкі рэдагаваць

[_aa36d57767ff0437-1] Ethnologue (анг.) — 25, 19 — Dallas, Texas: SIL International, 1951. — ISSN 1946-9675

[1]