Друкарская машынка
Друкарская машынка[1] — мэханічная, электрамэханічная, або электронна-мэханічная прылада, абсталяваная наборам клявішаў, націск якіх прыводзіць да друку адпаведных сымбаляў на носьбіце (у большасьці выпадкаў гэта папера). Шырока выкарыстоўвалася ў XIX-XX стагоддзях. У цяперашні час друкарскія машынкі па большай частцы выйшлі з ужываньня, іх функцыю сталі выконваць пэрсанальныя кампутары, укамплектаваныя друкаркамі.
| Падкляса ад | машына  |
|---|---|
| Першаадкрывальнік | Christopher Latham Sholes, Frank Haven Hall, Carlos Glidden, Samuel W. Soule |
| Мае якасьць | раскладка клявіятуры |
| Код Гарманізаванай сыстэмы | 8469 |
Прынцып працы большасьці друкарскіх машынак складаецца ў нанясеньні знакаў на паперу пры дапамозе адмысловых рычагоў, якія скончваюцца пляцоўкамі з мэталічнымі ці плястыкавымі літарамі. Пры націску адпаведнай клявішы рычаг ударае па прасякнутай чарнілам стужцы, пакідаючы, такім чынам, адбітак літары на якое падводзіцца лісьце паперы. Перад пячаткай наступнага знака выконваецца аўтаматычны зрух папяровага ліста (а таксама, як правіла, перасоўваньне паперы з мэтай падставіць пад літару сьвежы яе ўчастак). Для друку некалькіх копіяў аднаго і таго ж дакумэнта выкарыстоўваюцца аркушы капіравальнай паперы, якія пракладаюцца паміж звычайнымі папяровымі аркушамі.
Крыніцы
рэдагаваць |
Гэта — накід артыкула па геаграфіі. Вы можаце дапамагчы Вікіпэдыі, пашырыўшы яго. |