Дзярнова-падзолістыя забалочаныя глебы
Дзярно́ва-падзо́лістыя забало́чаныя гле́бы ўтвараюцца пад травяністай, імхова-травяністай і лясной расьліннасьцю на выраўнаваных або паніжаных дзялянках, дзе застойваюцца атмасфэрныя ападкі або блізка да паверхні залягаюць грунтавыя воды.
У Беларусі яны займаюць каля 22,6% тэрыторыі і шырока распаўсюджаныя ў Палесьсі, а таксама на Цэнтральнабярэзінскай раўніне і Полацкай нізіне.
Паводле асаблівасьцяў увільгатненьня і ступені разьвіцьця дзярнова-падзолістыя забалочаныя глебы падзяляюцца на чатыры падтыпы. Усе яны маюць высокую ступень кіслотнасьці і ўтрымліваюць адносна мала даступных для расьлінных формаў фосфару і калію.
Дзярнова-падзолістыя павярхоўна-слабаглеявыя глебы
рэдагавацьУ перагнойным, падзолістым і верхняй частцы ілювіяльнага гарызонтаў утрымліваюць канкрэцыі, іржава-охрыстыя плямы; аднак суцэльны глеевы гарызонт у іх адсутнічае.
Дзярнова-падзолістыя глеяватыя глебы
рэдагавацьАдметныя тым, што прыкметы пераўвільгатненьня фіксуюцца ва ўсіх гарызонтах (канкрэцыі, іржава-охрыстыя плямы і інш.).
Дзярнова-падзолістыя глеявыя глебы
рэдагавацьМаюць суцэльны глеевы гарызонт.
Падзолы глеевыя ілювіяльна-гумусавыя
рэдагавацьМаюць шчыльны ілювіяльна-жалезіста-гумусавы гарызонт і вельмі кіслую рэакцыю; утрыманьне гумусу складае 2 — 4,5%.
Літаратура
рэдагаваць- Каропа Г. Н. Физическая география Беларуси: курс лекций. — Гомель: ГГУ им. Ф.Скорины, 2004. — 107 с.