Борнмут

горад у Ангельшчыне

Борнмут (па-ангельску: Bournemouth) — прыбярэжны курортны горад на паўднёвым узьбярэжжы Ангельшчыны. Паводле перапісу 2011 году ў горадзе пражывала больш за 183 тысячы чалавек, што робіць яго самым буйным у адміністрацыйнай акрузе Дорсэт. Разам з Пулам на захадзе і Крайстчэрчам на ўсходзе, Борнмут зьяўляецца часткай паўднёва-ўсходняй аглямэрацыі Дорсэта, у якой пражываюць 465 тысяч чалавек.

Борнмут
Файл:Bournemouth Arms on BIC - geograph.org.uk - 1504608.jpg, Arms of Bounemouth Borough Council.svg
Герб Борнмуту
Дата заснаваньня: 1810
Краіна: Вялікабрытанія
Плошча:
  • 46,18 км²
Насельніцтва:
Тэлефонны код: 01202
Геаграфічныя каардынаты: 50°43′12″ пн. ш. 1°52′48″ з. д. / 50.72° пн. ш. 1.88° з. д. / 50.72; -1.88Каардынаты: 50°43′12″ пн. ш. 1°52′48″ з. д. / 50.72° пн. ш. 1.88° з. д. / 50.72; -1.88
Борнмут на мапе Вялікабрытаніі
Борнмут
Борнмут
Борнмут
Галерэя здымкаў у Вікісховішчы
http://www.bournemouth.gov.uk

Гісторыя

рэдагаваць

Да таго, як у 1810 годзе горад быў заснавы Льюісам Трэганўэлам, гэты раён быў пустэчай, якую часам наведвалі рыбакі і кантрабандысты. Першапачаткова ўзьведзены як здраўніца, горад атрымаў штуршок, калі зьявіўся ў кнізе Аўгуста Гранўіла 1841 году «Ангельскія курорты»[3]. Рост Борнмута паскорыўся з пабудовай чыгункі, і ён стаў горадам у 1870 годзе. Частка гістарычнага графства Гэмпшыр, Борнмут далучыўся да Дорсэта ў адміністрацыйных мэтах пасьля рэарганізацыі мясцовага самакіраваньня ў 1974 годзе. Празь зьмены мясцовага самакіраваньня ў 1997 годзе горад пачаў кіравацца ўнітарнай уладай, незалежнай ад Рады графства Дорсэт, аднак ён пакуль і застаецца часткай гэтага цырыманіяльнага графства. З красавіка 2019 году ўнітарная ўлада была аб’яднаная з уладай суседніх местаў Пул і Крайстчэрч, каб утварыць унітарную раду аб’яднаных местаў.

  1. ^ United Kingdom Census 2011
  2. ^ DBpedia (мн.) — 2007.
  3. ^ Ashley, Harry W.; Ashley, Hugh (1990). «Bournemouth 1890–1990 (a brief history of Bournemouth over the last 100 years)». Bournemouth: Bournemouth Borough Council. — С. 10—11.

Вонкавыя спасылкі

рэдагаваць