Ярына Чарнагуз
Ярына Яраславаўна Чарнагуз (па-ўкраінску: Ярина Ярославівна Чорногуз; нар. 18 траўня 1995, Кіеў, Украіна) — украінская паэтка, валянтэрка, вайскоўка, марская пэхатынка, вайсковая мэдыца, разьведніца Ўзброеных Сілаў Украіны, удзельніца расейска-ўкраінскай вайны.
| Ярына Чарнагуз укр. Ярина Чорногуз | |
| 18 траўня 1995 (28 гадоў) | |
 | |
| Месца нараджэньня | |
|---|---|
| Гады службы | З 2020 |
| Званьне | Вайсковая мэдыца і разьведніца |
Унучка ўкраінскага пісьменьніка Алега Чарнагуза[1].
Жыцьцяпіс рэдагаваць
Ярына Чарнагуз нарадзілася 18 траўня 1995 году ў Кіеве[2].
Скончыла факультэт гуманітарных навук Нацыянальнага ўнівэрсытэту «Кіева-Магілянскай акадэміі» (2019, магістарка)[3].
У 2010-х гадах была актывісткай Грамадзянскага руху «Відсіч». Удзельніца Рэвалюцыі Годнасьці. Каардынатарка ініцыятывы «Переходь на українську», суарганізатарка праекту «Мовамарафон-25», арганізатарка акцыі «Весна на граніті»[4].
Служыла парамэдыцай-валянтэркай на ратацыях у мэдычным добраахвотніцкім батальёне «Шпітальеры». У 2020 годзе была баявой мэдыцай па кантракце, з 2021 году — на перадавой як баяая мэдыца і разьведніца[5].
Выхоўвае дачку Арысю[6].
Атрымала мэдаль «За выратаванае жыцьцё» (19 траўня 2022) — за асабістую мужнасьць і самаадданыя дзеяньні, праяўленыя ў абароне дзяржаўнага сувэрэнітэту і тэрытарыяльнай цэласнасьці Ўкраіны, вернасьць вайсковай прысязе[7].
Творчасьць рэдагаваць
Аўтарка зборніка вершаў «Як вигинається воєнне коло» (2020), які прысьвечаны блізкаму чалавеку, любімаму Мікалаю Сарочуку «Чырвонаму», які загінуў 22 студзеня 2020 году на перадавой ад кулі снайпэра[8].
Ляўрэатка IV прэміі літаратурнага конкурсу Выдавецтва «Факел» (2020) — за зборнік «Як вигинається воєнне коло»[9].
Творы рэдагаваць
• «Як вигинається воєнне коло» (2020).
Крыніцы рэдагаваць
- ^ З окопів Донбасу в Пентагон і назад. Морпіх Ярина Чорногуз — про свій досвід бойової медички і дипломатки // Новинарня. — 2022. — 5 жовтня.
- ^ З окопів Донбасу в Пентагон і назад. Морпіх Ярина Чорногуз — про свій досвід бойової медички і дипломатки // Новинарня. — 2022. — 5 жовтня.
- ^ М. Прус, К. Голубчик, «Заради майбутнього своєї доньки». Історія бойової медикині Ярини Чорногуз. Інтерв’ю // Голос Америки. — 2022. — 14 красавіка.
- ^ О. Княжик, В армії повинні бути люди, які мають бойовий досвід і мотивацію — розвідниця Ярина Чорногуз // Gazeta.ua. — 2021. — 27 студзеня.
- ^ О. Княжик, В армії повинні бути люди, які мають бойовий досвід і мотивацію — розвідниця Ярина Чорногуз // Gazeta.ua. — 2021. — 27 студзеня.
- ^ М. Прус, К. Голубчик, «Заради майбутнього своєї доньки». Історія бойової медикині Ярини Чорногуз. Інтерв’ю // Голос Америки. — 2022. — 14 красавіка.
- ^ О. Княжик, В армії повинні бути люди, які мають бойовий досвід і мотивацію — розвідниця Ярина Чорногуз // Gazeta.ua. — 2021. — 27 студзеня.
- ^ Я. Радченко, Жінки в морській піхоті: досвід Ярини Чорногуз // Explainer. — 2021. — 1 ліпеня.
- ^ Я. Радченко, Жінки в морській піхоті: досвід Ярини Чорногуз // Explainer. — 2021. — 1 ліпеня.