Эратычнае мастацтва
Эратычнае мастацтва — любы мастацкі твор, які закліканы выклікаць эратычнае ўзбуджэньне альбо паказвае дзеяньні зьвязаныя зь дзетанараджэньнем. Гэта від эротыкі і ўключае ў сябе малюнкі, гравюры, фільмы, карціны, фатаграфіі, скульптуры і пісьмо.
Францыск Скарына выдаваў свае кнігі з эротыкаю:
І пакуль недзе ў Італіі Мікелянджэла ды да Вінчы малявалі сваіх мадоннаў, наш славуты зямляк ціснуў аголеныя целы на гравюрах да Бібліі.
— Наша ніва. Як Скарына прасоўваў эротыку ў масы.[1]
Азначэньне
рэдагавацьВызначэньне эратычнага мастацтва вельмі асабістае і залежыць ад зьместу, бо ўспрыманьне як эратычнага, так і мастацкага зьмяняецца ад аднаго чалавека да другога. Напрыклад, скульптура чалавечае пісі ў некаторых культурах можа лічыцца звычайным знакам прыналежгасьці да полу, а не адкрыта пахатлівай. Матэрыял, які неабходны для апісаньня палавога выхаваньня, можа ўспрымацца іншымі як занадта непрыстойным. Энцыкляпэдыя філязофіі ВНУ Стэнфарда вызначае эратычнае мастацтва як "мастацтва, якое зроблена з намерам стымуляваць сваю мэтавую аўдыторыю сэксуальна, і гэта (мастацтва) павінна толька так выкарыстоўвацца"[2].
Выявы
рэдагаваць-
Пэтэр Фэнды.
-
Густаў Корбэ, 1866.
-
Эган Шыле, 1914.
-
Пэтэр Яган Нэпамук Гэйгэр
-
Ваяньне жанчынын з вялікаю похваю, Ангельшчына.
-
агастына Карачы (1557 – 1602).
-
Эдуар Анры Аўрыл, 1907
-
Індыя