Трагічныя гісторыі
Трагічныя гісторыі (па-француску: histoires tragiques) — жанр францускай літаратуры XVI—XVII стагодзьдзяў, навэлістыка ў стылі нуар эпохі барока.
Заснавальнікам жанра быў П'ер Баэцюо (Boaistuau), які выдаў свой пераклад некалькіх навэляў Матэо Бандэльлё пад назвай «Трагічныя гісторыі» (1559). У 1570 г. яго пасьлядоўнік Франсуа дэ Бэльфарэ (François de Belleforest) дапоўніў новае выданьне сваімі перакладамі. З ангельскага перакладу «Трагічных гісторыяў» пазычаны сюжэт «Рамэо і Джульеты».
Асноўныя прадстаўнікі напрыканцы XVI ст. — Вэрытэ Абан (Vérité Habanc), Бэнінь Пуасэно (Bénigne Poissenot), Аляксандар Сыльвэн (Alexandre Sylvain).
Найбольш істотныя літаратары ў XVII ст. — Франсуа дэ Расэ (François de Rosset) і Жан-П'ер Камю, якія чэрпалі сюжэты з сучаснай крымінальнай хронікі.
Вонкавыя спасылкі
рэдагаваць |
Гэта — накід артыкула па літаратуры. Вы можаце дапамагчы Вікіпэдыі, пашырыўшы яго. |